Toen ik nog voor een baas werkte, had je er altijd wel een paar rondlopen.
In het begin van mijn carrière hadden ze opvallend vaak een krulsnor, rookten zware Van Nelle die de hele dag asbakkend uit hun poriën wasemde.
Ze hadden verzuurd-tot-op-bot-kijken tot bijna bovenaardse kunstvorm verheven. En ze hadden één woord in 23 varianten dat ze godganselijke dag riepen.
Later kreeg ik als kersverse marketing manager wat boventallige communicatiedames ‘in mijn mik’ geschoven. Dat waren van die uitgebluste zuurdesemtiepes die vooral bezig waren met de rechten die ze hadden als hun kind voor de derde keer die week geveld was met een pruillipje.
Als ze er toevallig een keer wel waren en je vroeg ze om hulp, dan hadden ze maar één woord. Dezelfde als die snorremansen.
En dat woord spraken ze dan uit alsof ze net een zure bom hadden ingeslikt die een maatje of twee te groot was.
Jij hebt er vast ook wel een paar in je bedrijf rondlopen.
Het zijn de kanniets, de nee-zeggerigjes, de dit-doen-we-al-twintig-jaar-zo-dus-bekiek-het-moar-met-oewen-frats’n, de beroepsweigeraars, de truttraineurs, de betwetersvreters.
Nu ja. Die zuigen dus als een vampier alle energie uit je lijf.
Alsof je twaalf ongeïnteresseerde zweetvoetpubers tegelijk hebt gebaard, die bovendien nooit schattige babies met krullen zijn geweest, waardoor je hun gedrag zelfs niet een klein beetje kunt relativeren.
Die, als ze in een stripverhaal zouden figureren, een permanente donderwolk boven hun hoofd zouden hebben.
En het had weinig gescheeld of ik was onderdoor gegaan aan dit soort types. Want over het algemeen ben ik nogal van de opportunistische kant. En dan kun je maar een beperkte dosis zure regen filosofie verdragen.
Dat komt ook omdat vroeger bij ons thuis kan niet naast wil niet op het kerkhof lag. Mijn ouders nooit hebben gezegd dat iets niet kon, of dat ik iets niet moest proberen. Of ik luisterde er niet naar, dat kan ook.
Maar zo’n houding is leuk voor als je Bob of Pipi Langkous heet, maar bij notoire nee-zeggerts werkt dat dus niet. Die blijven in de niet-stand, wat je ook probeert.
En ik had het al bijna opgegeven, tot ik een tijdje geleden een boekje over NLP las.
Ik weet het, dat is eng, want dat zijn toch van die mensen die je nadoen en napraten en daardoor jou gaan beïnvloeden? Waarna je je als een willoos konijntje overgeeft aan iets wat je niet wilt?
Dacht ik ook, maar in dat boekje stond één woord waardoor alles op zijn plek viel.
Een simpel woord. Drie letters. En we noemen het NOG.
En dat ene klein woordje is het antwoord op al die energieslurpende kan-niet medewerkers, collega’s, kinderen, partners, dieren, maar…
Vooral… voor… jezelf.
Want ik kwam er ook achter dat ik zure types meestal niet meer ga veranderen, maar wél de manier waarop ik naar die zuurtjes kijk. Of hoe ik met ze omga. En dat doe je dus allemaal met dat ene woordje.
Want als je dat kleine woordje NOG toevoegt aan willekeurige nee-retoriek, dan gebeurt er iets heel bijzonders. Kijk maar.
Want ‘kan niet’ wordt bijvoorbeeld ‘kan nog niet’.
En ‘hij wil niet’, wordt ‘hij wil nog niet’. Dat werkt dan vooral goed bij pubers 😉
In dat ene woordje zit zoveel hoop, dat je niet eens een ras-opportunist hoeft te zijn om geloof te krijgen in een mogelijke oplossing.
‘Het is er niet’, wordt ‘het is er nog niet’.
Voel je hem?
Het kan je standaard antwoord zijn aan die zure bommen, die daarna zekers te weten even stil vallen, want ze hebben geen enkele repliek op het woordje nog.
Je zet ze meestal zelfs aan het denken. Gewoon met drie letters.
Met dat ene woordje krijg je zelfs beroepsaugurken in beweging. Die komen dan ineens met prachtige oplossingen.
Maar onthoud, het woordje nog is vooral voor je eigen mindset. Voeg het desnoods in stilte toe aan alles wat die mopperaars uitkramen. En daarna heb je er gegarandeerd geen last meer van, zelfs niet als je beck helemaal scheeftrekt van zo veel verzuring…
Succes en ik ben benieuwd wat deze tip je oplevert.
Oh ja, dit is voor nu even de laatste zelfhulpboektip. Ik kreeg zoveel reacties dat ik er later nog wel een paar schrijf. Maar voor nu dus de laatste kans om het boek ‘Schaamteloos delegeren’ van Taco Oosterkamp te winnen. Hoe, kijk bij de PS.
De komende weken ga ik me voorbereiden op de online training HR Crisismanagement zonder klotsoksels.
Daar kun je je vanaf nu voor aanmelden
Ps. Laatste kans. Welke zelfhulpboeken lees jij? En wat heeft jou echt verder gebracht? Ik ben heel benieuwd. Laat je het me weten door een reply te sturen? Ik verloot het boek ‘Schaamteloos delegeren’ van Taco Oosterkamp onder de inzenders!
