Vandaag weer wat zomerinspiratie.
In Brave New World, het beroemde boek van Aldous Huxley, is het de mens eindelijk gelukt om continu gelukkig te zijn. Er is geen pijn, geen verdriet, verveling, wanhoop of eenzaamheid, en niemand is nog bang voor de dood of verkeerde keuzes.
Daarvoor worden baby's al in de baarmoeder genetisch gemanipuleerd en zijn ze eenmaal geboren, dan worden ze op een neo-pavloviaanse manier geconditioneerd met de juiste waarden.
Zijn ze volwassen, dan komen ze automatisch in de baan terecht waarvoor ze zijn gekweekt. En elke dag krijgen ze natuurlijk Soma, een medicijn waardoor ze weer vrolijk meedoen.
Brave New World is een wereld zonder teleurstellingen, waarin je lekker werkt in een voorbestemde baan en je wordt bedolven onder entertainment.
Een wereld waarin je helemaal in balans bent, zonder verleden of toekomst, in een kalme extase van vervulling. Een wereld waarin iedereen simpelweg gelukkig is.
Behalve natuurlijk Bernard Marx, de hoofdpersoon van het boek, die wil vrij zijn en geen geconditioneerde slaaf. Wat de rest van de wereld niet begrijpt.
Zoals Lenina Crowne met wie hij een date heeft: "Hoe bedoel je vrij? Ik ben vrij. Vrij om een fantastisch leven te hebben."
Als je het boek nu leest, schrik je misschien net als ik van de gelijkenis met de wereld waarin wij leven. Want ook wij zijn continu bezig om onszelf te verbeteren.
We hangen devices om die onze stappen tellen, meten het aantal uren dat we slapen en hoe ons hartritme en onze ademhaling is, we doen oefeningen zodat we heerlijk en altijd in het hier en nu leven, we slikken anti-depressiva om vooral maar niet ongelukkig te zijn, slaapmiddelen om beter te slapen, pillen die onze gezondheid verbeteren, en we besteden miljarden aan onderzoek, dat ervoor zorgt dat we niet meer hoeven te lijden of te denken over erge dingen zoals de dood.
Het is altijd meer, meer, meer. Meer geluk, meer fitheid, meer gezondheid, minder rimpels, minder buikvet, meer ontspannen zijn en ga zo maar door.
Ik doe daar vrolijk aan mee en schreef in mijn boek 'HR met Ballen' zelfs een heel hoofdstuk over hoe ik jaren werkte om een beter Bobmensch te worden.
Maar in juni las ik tijdens een paar denkdagen in het bos het zelfverwoestingsboek van Marian Donner, waarin ook dit stukje over Brave New World staat, en dat sloeg in als een bom. En toen dacht ik...
Kan ik misschien ook een minder Bobmensch worden? Al is het maar een tijdje om te kijken wat dat oplevert? Waarom moet ik eigenlijk altijd zoveel van mezelf?
Want, om misschien wel de belangrijkste vraag uit het boek van Marian aan te halen:
Als de wereld je blijft vertellen dat je niet goed genoeg bent, niet gezond, glad, fit, productief, positief of zen genoeg, wordt het dan niet tijd om je af te vragen wat er in Godsnaam is misgegaan in die wereld?
Vertel eens. Hoe zit dat met jou?
Worstel je ook met dit soort vragen? Ben je op vakantie vertrokken met een tas vol zelfhulpboeken en kwam je terug vol goede voornemens om het voortaan weer even helemaal anders te gaan doen? Of doe je allang niet meer mee aan al die gekte. Of vind je mij zelfs gek dat ik dit aan de orde stel?
