Andries is een van mijn trouwe lezers.
Hij is 80+ en heeft al een leven lang achter zich. Toch is hij actiever dan de gemiddelde millennial en mailt me regelmatig een van zijn eigen verhalen.
Zo zat Andries ooit, lang geleden, op Nieuw Guinea. En daar had je dus koppensnellers. Die noem je nu vast anders, en dat is helemaal whokay, maar daar gaat het nu niet om, want dit is Andries' verhaal van er was eens ergens ooit lang geleden...
Die koppensnellers rondedansten geschminkt en wel rond een grote aardewerken pot op een hoog vuur. En daarin zat dan een mens langzaam gaar te sudderen.
Er waren ook paters die als zendeling naar de kannibalen gestuurd werden. Zodat heidense gewoontes plaats kon maken voor hun blijde boodschap van geloof, hoop en liefde.
Maar het enige wat die menseneters in die boodschap zagen, was een lekker sappig speklapje. En dat liep dus niet altijd goed af.
Tot er een slimme pater kwam. Die stiefelde met zijn knapzak heel chill naar het koppensnellersdorp midden in het oerwoud.
Hij was nog niet aangekomen of de lokale grimeur begon de al likkebaardende kannibalen wit te plamuren. Het vuur werd ff flink opgestookt. Maar net voordat de Papoea's de pater wilde insmeren met verse geitenboter, pakte die een transistorradio uit zijn tas en zetten het volume snel op tien.
Uit de speaker donderde ineens een donkere stem van ver weg uit de hemel en de Dajakkers vielen gelijk op hun knieën en bogen in verering hun hoofd.
Waarna de pater nog iets pakte. Een blik ragout dat hij rustig in een pannetje op het vuur zette en wat natuurlijk al snel heerlijk ging ruiken.
En toen hij eindelijk de onverdeelde aandacht had, voegde hij er aan toe: "Kijk, dit zijn nu de gaven Gods".
Mijn blijde boodschap van vandaag?
Als je iets wilt doen met Duurzame Inzetbaarheid, maar jouw directie bestaat uit een stelletje heidense carnivoren die je wel rauw lusten, dan heeft het weinig zin om in je los zittende Mr. Marvis short of je kekke zomerjurkje een nogal vage boodschap te verspreiden.
Voordat je het weet, word je namelijk levend geroosterd en met huid en haar opgevroten. Hap, slik, weg is je plan dan.
Nee, wil je echt de onverdeelde aandacht voor DI, dan zul je dus iets in je knapzak moeten stoppen, waarmee je zelfs de meest bloeddorstige manager op zijn devote knieën krijgt. Zodat hij goedkeuring geeft voor een inzetbaarheidsplan dat jaren meekan.
Een plan dat niet alleen geschikt is voor vleeseters, maar ook voor flexitariërs en zelfs voor de hardcore veganisten in jouw organisatie. Een plan dat dus niet in een bacchanaal rond het vuur eindigt, maar een waarmee je medewerkers tot ver na hun pensioen voorruit kunnen.
Wat je precies in je knapzak moet stoppen, dat vertellen we je in de online minitraining Duurzame Inzetbaarheid.
De mini-training doe ik samen met Pauline Miedema en is een aanvulling op mijn boek 'HR met Ballen', en ook gelijk een klein voorproefje van de nieuwe 1-daagse training 'Zo word je HR Adviseur met Ballen' die we in oktober voor de eerste keer organiseren.
De gratis mini-training over Duurzame Inzetbaarheid is morgen 20 juni om 13:30 uur en duurt ongeveer 60 minuten. Aanmelden voor de online training kan via deze link:
Aanmelden voor de gratis online mini-training Duurzame Inzetbaarheid >>>
