Elke maand betaal ik een paar honderd euro voor een paar betaalde nieuwsbrieven.
Een van die nieuwsbrieven is van Ben.
Ben is een Amerikaanse redneck. Grof in de bek, totaal overtuigd van zichzelf, pro-Trump en niet te beroerd om Jan en alleman te schofferen.
En dat doet hij als het moet ook bij zijn klanten. Want als die iets doen wat hem niet zint, dan mogen ze geen klant meer bij hem zijn.
En vertelt dan aan zijn ‘horde’, zoals hij zijn volgers noemt, waarom die klant moet opzouten.
Want bij Ben is het "in or out". Als een soort Hotel California. Je mag altijd inchecken, maar je kunt nooit meer weg. Zeker niet met een flauwe kaa-smoes.
Wil je tijdelijk je abonnement pauzeren, omdat je ff last hebt van corona-crisis? Ben je ziek, zwak en misselijk en moet je zelfs overgeven, en kun je daarom even niet zijn nieuwsbrief betalen? Of ben je zwanger, ga je trouwen, of ligt je geliefde op sterven?
Prima als jij wilt opzeggen, maar de consequenties zijn voor jou.
Want als je eenmaal opzegt, kom je er namelijk niet meer in. Nooit meer.
En nu heeft Ben tegen mij gezegd dat ik geen klant meer mag zijn.
Ik was namelijk vergeten de gegevens van mijn nieuwe creditcard in te vullen tijdens mijn vakantie...
Dit was wat Ben tegen me zei:
“You received 8 mails each telling you to get your shyt together and the consequences.
I run a simple business. People like you complicate things and have to go.”
Dit is natuurlijk totaal ondenkbaar of onacceptabel in welke business je ook zit.
Dat je tegen je klant, of je medewerker, of je manager zegt: “Pleurt op”, omdat hij tijdens zijn vakantie toevallig even niet aan je denkt.
En het is ook behoorlijk grof om zo te communiceren.
Dus je zou verwachten dat ik mijn langste vinger zou opsteken en een deurtje verder zou gaan. Maar er gebeurde iets heel anders.
Want in plaats van dat ik beledigd was over een nogal kafka-esk administratief dingetje, en dat ik dacht ‘vork jou gast’ met je pieeeep-nieuwsbrief, wilde ik niets liever dan klant blijven.
En heb daar zelfs nog even mijn best voor gedaan, ook al wist ik eigenlijk wel beter.
Dus ik kreeg een rotschup onder mijn bips en ik ging daarna kwispelend als een hondje onderdanig lopen doen en pleasen. En als je me een beetje kent, dat doe ik dus eigenlijk nooit.
De wijze les is, dat afstoten een hele goede manier is om mensen juist aan je te binden.
Dat wist je misschien allang, want je bent vast wel eens verliefd geworden op de grootste Ka el Ootsak of Biatch van de klas.
Je bereikt dus soms meer door juist geen appelstroop op iemands snoetje te smeren, maar juist het tegenovergestelde te doen.
Door duidelijk te zijn in wie je wel of niet ziet zitten, bijvoorbeeld als je een nieuwe medewerker zoekt. Door luid en duidelijk te vertellen wie er vooral niet moet solliciteren.
Scheelt je in elk geval een hoop tijd met het doorlezen van nutteloze brieven van totaal ongeschikte medewerkers of de moetjes van het UWV.
Maar het werkt ook bij collega’s of managers. Als jij de hele dag als een hondje loopt te pleasen en te kwispelen, gaan ze misschien af en toe een stukje met je wandelen in het bos, maar daarna moet je gewoon weer op je plaats… en af.
Isniewajewil toch?
Dus ter overdenking voor deze week.
Denk eens na hoe jij je gedraagt in je werkt. En wie je wilt zijn. En hoe je dat dan gaat doen.
Ben jij een allemansvriendje dat tegen iedereen opspringt voor wat aandacht?
Of haal je soms gewoon je neus op, zodat jouw collega, manager of nieuwe medewerker extra zijn best voor jou gaat doen? En hoe doe je dat dan?
Laat je het me weten?
