Van het weekend las ik in het NRC een artikel over vrouwelijke Zuidas advocaten.
Ook al zijn er al jaren meer vrouwen dan mannen die aan een studie rechten beginnen, aan de top zijn het bij de meeste advocatenkantoren nog steeds chauvinistische mannen met een verzuurde Zuidas blik die de dienst uit maken.
Ook omdat carrière maken en kinderen maken volgens veel van die vrouwelijke advocaten niet bij elkaar passen.
En ik dacht, ach, als het daar nu bij blijft. De Zuidas is niet mijn wereld en het is zeker niet de echte wereld, wat ze daar ook denken.
De meeste van die vrouwen komen er wel zodra ze in de gewone wereld stappen. Zeker als ze een paar jaar zijn afgeblaft door een als drill instructor vermomde partner en dat zonder noemenswaardige kleerscheuren hebben overleefd.
Maar toen las ik dit stukje van Psychiater Dirk de Wachter in Humo.
"Ik vergelijk onze tijdgeest met een speedboot, TINA genaamd: There Is No Alternative. Die boot vaart heel snel en vooraan staan blitse jongens in dure pakken met hun haren in de wind magnumflessen champagne leeg te spuiten, terwijl hun mooie vrouwen kirren van plezier.
Maar achteraan vallen mensen uit de boot, omdat het zo snel gaat en er geen relingen zijn. Door het geraas horen de succesboys dat niet. En achter die speedboot varen wij, de psychiaters en de psychologen, in rubberbootjes. Wij vissen de overboord gevallen sukkelaars op en geven ze droge kleren.
Maar onze rubberbootjes kunnen amper volgen, waardoor het heel moeilijk is om die patiënten weer op de speedboot te krijgen. De overheid zegt nu dat die boot nog harder mag gaan en dat de rubberbootjes van de psychiaters te duur zijn: ‘Laten we de mensen daarom zwemvesten geven, dan verdrinken ze ook niet.’
Néé, die speedboot moet trager varen en achteraan moet er een stevige reling komen, een sterke sociale zekerheid, zodat minder mensen in het water vallen.
Want vergis u niet: de meesten hebben geen psychiatrische afwijkingen, maar zijn gewone mensen die de ratrace niet meer aankunnen.
Je zou kunnen zeggen dat degenen die wel succesvol zijn de gekken zijn, om het woord ‘psychopaten’ niet te gebruiken."
En toen dacht ik: verrek. Misschien heeft Dirk de Wachter wel gelijk.
Misschien heeft de Zuidas mentaliteit langzaam onze wereld overgenomen en terwijl blitse spychopaten in mooie pakken champagne spuiten over kirrende meisjes in bikini, vallen er steeds meer hardwerkende mensen uit de boot.
Medewerkers waar dus feitelijk he-le-maal niets mis mee is. Maar die het niet meer redden.
Want bij veel organisaties is het nog steeds up-or-out. Als je even niet lekker in je vel zit en daar ook nog voor uit durft te komen, volgt al snel een exit-gesprek.
Het aannamebeleid draait vaak niet om het vinden van mensen met het juiste DNA, maar om het zoveelste blik verwende koorballetje met een MBA. De volgende generatie champagne-spuitende gekken.
Tuurlijk, er zijn gelukkig ook veel organisaties waar dit niet zo is, maar uiteindelijk gaat het om de norm.
Want zodra je je iets voor kunt stellen, dan is dat het begin van acceptatie. En dat kan ook de verkeerde kant opslaan. En de vraag is waar we nu precies staan. Wat is precies de norm?
Okay, somberbobmans, genoeg voor nu.
Want ik weet dat jij als HR-professional niet zo in elkaar zit. Dat jij de reling van jouw organisatieboot het liefst minstens anderhalve meter hoog maakt. En dat die boot wat jou betreft lekker rustig meandert als een bejaardenuitje op de Moessel.
En ik weet ook dat er bij jouw organisatie alle ruimte is om aan te geven dat het even niet meer gaat, dat medewerkers gewoon durven te zeggen dat ze overboord dreigen te vallen, en dat er dan geen bullebak manager rondloopt die ze van de boot afmietert.
Of als je medewerkers even zeeziek zijn, dat jij dan een arm om ze heen slaat, een kopje thee voor ze zet en dat de boot even aanmeert voor een tussenstop, zodat iedereen even rustig op adem kan komen.
Omdat je ook weet dat er ook niet zoveel alternatieven zijn om al die mensen te vervangen die niet meer mee kunnen in de rat race.
Toch?
Anyway, als je wilt weten hoe het er bij jouw organisatie voorstaat. Wie er bijvoorbeeld aan de achterkant van jouw boot groen aangelopen loopt te kokhalsen...
Of wie er met een laatste aanklampende verkleumde vinger de reling vasthoudt, dan wordt het tijd om een PMO in te zetten.
Met een Preventief Medisch Onderzoek krijg je snel inzicht in hoe het ervoor staat met de gezondheid van je medewerkers. Een PMO kijkt ook naar de cultuur, het leiderschap, de werk-privébalans en dat soort zaken.
Op onze PMO-pagina vind je alles over dit onderwerp en kun je ook gemakkelijk drie offertes opvragen van best passende aanbieders.
Want je kunt maar beter wél een alternatief hebben.
