De bekende uitspraak van de licht verstandelijk beperkte Forest Gump is natuurlijk dat het leven net een doos vol chocolaatjes is. Je weet nooit wat je gaat krijgen.
Nu zijn er dagen die proeven als een 80% puur kunstwerk met een toefje kaneel, en andere dagen smaken weer als een kaneelbonbon met witte chocola van mijn favoriete chocoladewinkel Gula.
Maar er zijn ook dagen dat het gewoon smaakt naar een hap geraffineerde suiker uit zo'n zakje dat je vroeger in je koffie deed, om de weledel bittere smaak van koffie te bezoedelen.
Of dat je mond ineens vol met veel te overdadige stemgember zit, waarna je de hele middag loopt te kokkelhalsen.
Of misschien wel het allerergst, dat je per ongeluk een wit uitgeslagen bonbon vol mierzoete kersenlikeur in je mond stopt, die eigenlijk bestemd was voor het theekransje van de demente bejaarden om de hoek, omdat ze daar zo lekker rustig van worden en gezellig kinderliedjes gaan zingen.
Want lieve Forest, wat jij met je altijd-blije-oikel-hoofdje niet weet, is dat sommige dagen gewoon niet leuk zijn.
Gister had ik bijvoorbeeld bizar veel pijn aan mijn tennisarm, en pas nadat ik er drie uur lang een kilo ijs op had gelegd en een hele strip pijnmoordenaars naar binnen had gewerkt, was alles zo verdoofd, dat ik kon ik slapen.
Ondertussen waren mijn hersens overuren aan het maken hoe mijn bijna volwassen zoon met ASS, die niet alleen kan zijn, en die eigenlijk helemaal niet voor zichzelf kan zorgen... Hoe iemand, die er bijna elke maand nieuwe issues bij krijgt, straks in de naam van de Almachtige-die-dit-dus-
Wat Fakeboek en co. ook beweren met al die dingen die je alleen maar leuk mag vinden aan het leven van een ander, soms is wat er uit dat choco laadje komt gewoon verschrikkelijk kack.
Alsof je leven zich onderin een vochtige kloof afspeelt en je langs spekgladde muren naar boven moet zien te klimmen. Je krabt je nagels een voor een stuk, terwijl boven al je aasgieren vliegen die geduldig wachten tot je opgeeft.
Daar beneden in dat duister ben je wanhopig, voel je je eenzaam en kun je weinig anders dan Forest Gump een woeste schop onder zijn laaggeletterde hump geven.
Pleurt op met je chocola. Geef mij gewoon die ene met marsepein en doneert de rest van die niet te nassen chocolaatjes van het leven maar aan die heks van een moeder van je.
Vanmorgen las ik dat vier op de 10 mensen eenzaam is. Dat is dus bijna de helft.
En hoe gek dat ook klinkt, dat vond ik dan wel weer fijn om te horen. Want als je met zijn tweeën eenzaam bent, dan ben je dus tweezaam en dat klinkt toch al een stuk beter.
En dus ga ik zo, iets minder zwaargemoedereerd, met Sam - de Friese stabij in reservetijd - even door het bos lopen, om - al is het maar even - hopelijk weer een klein beetje gelukkiger te worden.
Zo zit het ook met werkgeluk. Medewerkers hoeven dus echt niet de hele dag gelukkig te zijn om beter te presteren. Een beetje werkgeluk doet al wonderen.
Over werkgeluk heb ik een tijdje terug een masterclass opgenomen samen met werkgeluk deskundige Cindy Stechweij. We hebben het trouwens niet over unicorns en andere hipster speeltjes, wel over waarom werkgeluk niet op je HR-agenda mag ontbreken.
In de Masterclass over Werkgeluk leer je onder meer:
- Hoe een soft HR-thema als werkgeluk zorgt voor tientallen procenten meer omzet en winst. Veel meer dan welke flitsende strategie dan ook.
- Waarom wilde bedrijfsfeesten, pingpongtafels en vergaderen in de ballenbak helemaal niets te maken hebben met werkgeluk, en ook wat je dan wel kunt doen.
- Hoe het komt, dat veel mensen jeuk krijgen van werkgeluk en waarom je er toch mee aan de slag moet.
- Hoe het komt, dat veel bedrijven denken bezig te zijn met werkgeluk, maar eigenlijk doen aan werkgelul, en hoe jij dat voorkomt.
- Hoe je met zelfs een beperkt budget, hele grote resultaten kunt boeken.
- Waarom één op de acht medewerkers een burn-out krijgt, maar (werk)gelukkige medewerkers bijna nooit.
