'Maar Thomas, waarom huil je dan.'
'Het is hier stom, die weg gaat alleen maar omhoog.'
Ik ben op dit moment in Luxemburg en sta halverwege een stijle klim flink uit te hijgen bij een Mariabeeld wat hoog op een sokkel in de verte naar de Abdij van Echternach kijkt. En ook al loop ik amechtig te puffen als een oud trampaard, ik vind het hier allesbehalve stom.
Onder het beeld staat een groep kinderen, met - wat vermoed ik hun begeleiders zijn - op een scoutingtripje door de 'groene hel'.
Klinkt erger dan het is, want het is een prachtig stukje natuur op de grens van Luxemburg en Duitsland, waar eeuwenlange erosie van water imposante kloven in de rotsen heeft gemaakt. Door die kloven kun je honderden kilometers wandelen.
En terwijl we rustig verder lopen, gaat de begeleider nog even los op Thomas. Zijn wandelclichés zijn zo verschrikkelijk, dat ik ze je niet wil onthouden. Want het gesprek gaat ongeveer zo:
'Maar Thomas, waarom huil je dan?'
'Het is hier stom, de weg gaat alleen maar omhoog.'
'Tja, dat lijkt zo Thomas, maar hoe lang je ook bergop loopt, er komt altijd een moment dat je weer de berg af mag.'
'Ja, maar het duurt zo lang.'
'Weet je Thomas, ik heb mijn hele leven gejammerd, maar ik ben erachter gekomen dat het niet werkt.'
'Ja, maar mijn benen doen pijn.'
'Ach ja, Thomas, toen ik vroeger met mijn vader ging wandelen vond ik er ook niets aan, maar nu wandel ik vier keer per week in de natuur en vind ik het prachtig. De aanhouder wint, jongen.'
Thomas struikelt nu over een al dan niet denkbeeldig steentje en zet spontaan zijn sipste gezicht op.
De begeleider helpt het jong overeind en zegt: 'Na vallen komt opstaan Thomas'.
Waarna het ineens begint te regenen en Thomas helemaal stopt met wandelen.
'Het is maar een spatje, joh. Na regen komt zonneschijn.'
En dit is wel zo'n beetje het moment dat ik mijn luchtbuks uit mijn rugzak wil halen om aan Thomas uit te lenen, zodat hij die begeleider een schot hagel in zijn DDR (als in Dikke Duitse R...) kan schieten. Want het zal, na al deze dood in de pot, zeker nog vier decennia gaan duren voordat Thomas de lol van wandelen gaat inzien. Als het al ooit gaat gebeuren.
En ik moet ineens terugdenken aan al die keren dat ik verplicht moest wandelen met mijn ouders, op vakanties en in weekenden. 'Moeten we nu alweer wandelen? Dat is saai.'
Gelukkig begint 100 meter verder het spannende rotslabyrint met kloven van soms nauwelijks 20 centimeter breed, waar je met moeite doorheen komt en waar je misschien wel in kan verdwalen, want we hebben Thomas noch zijn begeleider ooit nog teruggezien.
Maar ja, ik denk ook, wat nu als je al die wandelclichés nu eens zou toepassen op je HR-beleid? Want soms is het een hele tour om ergens te komen. Je loopt te hijgen en te puffen om die berg op te komen, je knieden kraken, je rug doet pijn en het zweet staat tot in je enkelsokjes.
Maar als je er dan eenmaal bent, is het uitzicht onvergetelijk.
Andersom kan ook, soms groeien de bomen tot in de hemel, maar als je eenmaal de berg afgaat, moet je toch flink in de remmen. Bij een reorganisatie of zo, of als iedereen ineens ziek thuis zit.
En tja, elke reis begint met een stap. Dus hoe moeilijk je plan ook is, welke uitdaging je ook hebt, hoe ingewikkeld het ook lijkt, als je eenmaal die eerste stap zet, is de reis begonnen. Niet ervoor.
En als je nooit begint, dan weet je ook niet waar je naartoe gaat. Door gewoon te beginnen, kom je altijd ongeveer ergens uit wat je in gedachten had. En dat is altijd nog beter dan achter je bureau blijven zitten en niets doen.
Mocht je toevallig een reis maken naar een nieuwe arbodienst, kijk dan eens rustig naar onze arbo reisgids. Wij hebben de makkelijkste route naar een nieuwe arbodienst al voor je uitgestippeld. Gegarandeerd met een een-op-een reisgids die alle in en outs kent en je de mooiste plekjes laat zien.
