Ze had lang blond haar en prachtige lange benen. Ik herinner me het nog goed.
Ook al was ik pas acht en is het dus al 45 jaar geleden, ik weet nog precies hoe blauw haar ogen waren, welke rouge er op haar wangen zat en met welke blik ze naar me keek.
Ze had een prachtige jurk aan, ook al was die wel erg opvallend en best wel bloot.
Hoe klein ik ook was, ik overweldigde haar en legde haar op haar rug. Met de coupeuse schaar van mijn moeder knipte ik eerst haar lange haren extreem kort af, tot er alleen nog maar wat stekels over waren en je de contouren van haar schedel zag.
Daarna trok ik haar jurk uit en deed haar armen achter haar rug. Die gaven opmerkelijk veel mee en ze kon ze bijna tot aan haar enkels uitstrekken.
Waarna ik haar lange benen pakte en deze ook achter haar rug vastbond met een flink stuk touw.
Omdat ze me de hele tijd aankeek, en ik me toch een beetje schaamde voor wat ik deed, draaide ik haar hoofd een stuk opzij.
Het gekke is, al die tijd zei ze niets. Geen gilletje, geen kik, zelfs geen grom van afkeuring. Ze zweeg alleen maar, glimlachte zelfs een beetje en keek wat mijn volgende stap zou zijn.
Daarna pakte ik een kop gloeiend hete thee en zette haar vastgebonden corpus in het theewater. En omdat ze nog steeds niets zei, stopte ik haar daarna in een donker hok en liet haar daar drie weken zitten. Zonder eten en drinken.
De Barbie van mijn zus.
En ja, daar schaamde ik me tot voor kort best wel voor.
Totdat mijn precious, met wie ik al zoveel gemeen heb en zoveel deel, me vertelde dat ze ongeveer 48 jaar geleden dezelfde dingen deed met een van haar eigen Barbies.
Die had zelfs de veelzeggende naam 'Beat', een naam waar je verder niet zo veel woorden aan vuil maakt.
Ofwel, in het Barbie-universum van my precious was Beat de gevallen blondine, met kortgeknipte haren, foeilelijke fluoriscerende oogschaduw, die dag en nacht in haar nakende zelf in de menigte moest paraderen, klappen opvangen, mishandeld werd, waarbij haar ledematen alle kanten werden opgebogen, die overal de schuld van kreeg, alleen maar cynisch werd toegesproken, structureel genegeerd werd, geminacht, geterroriseerd, totdat ze eindelijk waarschijnlijk terecht kwam op een rommelmarkt van de kerk, waar ze een tweede, derde en misschien wel vierde leven tegemoet ging als tweederangs Barbie voor een nieuwe generatie gemene kleine zusjes.
Nu schijnt het zo te zijn, dat de mishandelde Barbie ook een rol speelt in de felroze Barbie film, waar ik als cisgender hetero Bobmans natuurijk never nooit naartoe ga, omdat ik echt heus al wel genoeg in contact ben met mijn vrouwelijke kant hoor, maar de grote ontdekking is natuurlijk, dat bijna iedereen wel een klein beetje perverse kant heeft.
Nu wist ik dat eigenlijk al, want ook de afgelopen weken sprak ik weer tientallen HR-strijders die zich soms moedwillig laten mishandelen door hun arbodienst.
Er wordt niet naar ze geluisterd, ze worden genegeerd als ze een vraag hebben en ze worden steevast in het duister gehouden als ze vragen wanneer een zieke medewerker weer op kantoor verwacht mag worden.
Ze kunnen niemand bellen voor hulp, of er is alleen een telefoonnummer van een call-center met een oneindige optielijst en er zijn nog 18 wachtenden voor u.
De zieke medewerker moet een vragenlijst invullen van 200 vragen, wat op zich bemoedigend zou kunnen zijn, als er daarna iets zou gebeuren. Maar helaas, over zes weken is er plek bij de bedrijfsarts. tot die tijd gebeurt er niets en mag je wel het loon doorbetalen.
Of er wordt koeltjes gezegd, dat er vanaf morgen een andere abonnementsprijs geldt. Die vier keer zo hoog is. Of ze even bij het kruisje willen tekenen.
En weet je wat het gekke is, dit is allemaal niet nodig.
Er zijn namelijk tientallen arbodiensten die wel gewoon de telefoon opnemen, waar je gewoon nog een nul zes nummer krijgt van de casemanager, of zelfs de arts. Waar er wél naar je geluisterd wordt en waar 'actie in de taxi' gewoon standaard in het DNA zit.
Het is dus helemaal niet nodig om als een uitgerangeerde Barbie in een donker hoekje te blijven zitten, terwijl de dossiers zich opstapelen en de schade in de tonnen loopt.
Het enige wat je namelijk hoeft te doen, is je als een Foxie Foxtrot even je elastieke armen naar voren te bewegen en daarna met je roze gelakte nagels een paar eenvoudige antwoorden te geven op de online arbodienst vragenlijst. Dat kost je een minuutje of tien.
Daarna maak je gelijk een telefonische afspraak met een van onze gespecialiseerde Arbo Kens, die je galant begeleiden naar een arbo-gala met drie geschikte kandidaten.
