Toen ik jong was, hadden we Hilbert van der Duim.
Die won alle schaats-trofeeën die er waren. Tot hij een keer onderuit ging in een bocht en geen kampioen werd.
Maar dat hij verloor, lag niet aan hem, maar aan een vogelpoepje waar hij over uitgleed.
Dat vogelpoepje is zeker een decennium lang een synoniem geweest voor slechte verliezers. Tuurlijk, misschien was het echt waar en is Hilbert uitgegleden over een minuscuul vogelpoepje, maar het was waarschijnlijk vooral een flauwe smoes.
Want dat is wat de meeste verliezers gemeen hebben.
Als ik verlies bij tennis, ligt het altijd aan de wind, of dat ik slecht stond te spelen, dat die tegenstander irritante ballen sloeg of drie netballen op het verkeerde moment.
Als een olympische sporter verliest, komt dat door de slechte bedden en die slechte nachtrust maakt dat ze geen medailles wonnen.
Verliezers hebben een excuus, maar winnaars hebben dat niet nodig.
Want heb je een winnaar weleens horen mekkeren?
Die geven nooit iets of iemand anders de schuld van hun winst. Behalve misschien een klein beetje geluk op het juiste moment.
Tuurlijk, sommige winnaars hebben soms wel zoiets als doping, de route afsnijden, gewicht smokkelen. Ofwel vals spelen.
Soms is winnen zo belangrijk, dat vals spelen de norm is, zoals dat jaren het geval was in het wielrennen. Daar maakte je geen enkele kans als je geen doping gebruikte.
Zelfs tijdens mijn amateurwedstrijden tennis speel ik weleens tegen tegenstanders die winnen zo belangrijk vinden, dat ze een bal uit geven die duidelijk niet uit is. Dat is natuurlijk altijd op een cruciaal moment van de wedstrijd.
Maar de vraag is of je zo wilt winnen. Winnen ten koste van een ander die wel eerlijk is, of ten koste van jezelf? Ben je echt trots op jezelf als je wint door vals te spelen?
Beter win je door jezelf uit te dagen, jezelf te verbeteren, of door anders te trainen, door wat regels te breken bij trainen en oefenen, en dan kijken wat je dat oplevert.
In mijn nieuwe boek 'Dit is géén HR' staat een hoofdstuk over hoe sporters als de wielrenner Pogacar, de atlete Hassan en de schaatser Nils van der Poel radicaal anders gingen trainen en juist daardoor kampioen werden.
En daar kun je heel veel mee in HR, zonder dat je nu ineens de hele dag jezelf af hoeft te beulen in een bootcamp.
Want ook in je vak kun je anders 'trainen', jezelf uitdagen, anders kijken en vooral anders doen. Dat is veel gemakkelijker dan je denkt.
'Dit is géén HR' staat sinds zaterdag op nummer één in de Managementboek Top 100 en het staat boordevol ideeën voor een andere kijk op HR. Ga jij daardoor voortaan ook winnen zonder vals te spelen?
Meer weten?
Op de speciale website www.ditisgeenhr.nl lees je alles over mijn nieuwe boek en kun je het ook gelijk bestellen. Oh ja, zolang het op nummer één staat, krijg je ook het luisterboek t.w.v. € 10 erbij cadeau.
Bestel 'Dit is géén HR' inclusief gratis luisterboek >>>
Fijne dag!
Bob Zeegers
