Zijn haren zijn al maanden niet gewassen en hangen vlassig om zijn vettige bril.
Over zijn gruizige, ooit witte blouse, draagt hij een beige potloodventersjas, waar de schimmel nog net niet op groeit en die vol zit met ondefinieerbare fastfood restanten.
In het gezelschap van belangrijke Engelse mensen - meestal zijn meerderen - spelen zijn ingewanden ineens op, waarbij hij zich zonder gene van zijn meest donkere kant uit, extra aangespoord als hij zich in een kleine ruimte bevindt, zoals een auto met chauffeur of een lift.
Ooit was hij een briljante spion en zelfs een veteraan uit de Koude Oorlog, maar nu is hij uitgerangeerd en leidt een groepje MI5 spionnen in een buitenwijk van Londen.
Stuk voor stuk gevallen spionnen die, net als hij, iets onvoorstelbaar doms gedaan hebben, zoals slapen met de vrouw van de ambassadeur, of een map met staatsgeheimen in de metro laten liggen.
En hij doet geen enkele poging baas van het jaar te worden. Want zijn mede-spionnen zijn nogal nutteloos vindt hij.
"Ik heb aambeien waar ik meer aan heb dan aan jullie", zegt hij als twee medewerkers weer eens een opdracht verknallen.
En zo scandeert hij nogal bruut en vol onderkoelde grappigheid, op sokken vol met gaten door het leven.
"Oh ja, ik ken jou toch? Jij bent degene die elke morgen de hondenpoep opruimt in het park", zegt hij nogal provocerend tegen een boze geheim agent die hem dwars zit.
En als die geheim agent dan last krijgt van zijn mannelijke hormonen en een beetje begint te dreigen, dan voegt hij eraan toe: "Pas maar op, ik vloer je nog met mijn wimper".
Maak kennis met Jackson Lamb, de briljante hoofdrolspeler van Slow Horses, wat mij betreft een van de beste series van het jaar.
Een serie die je elke dag wel als een verhaaltje voor het slapen gaan wilt zien.
Ware het niet, dat ik de afgelopen week elke dag ook even iets lees. Een verhaaltje voor het slapen gaan.
Het begint al bij het eerste verhaal over een man die bijna elke dag een buurvrouw de hond uit ziet laten.
Een buurvrouw die nooit wat zegt, maar wel standaard dat beest zonder gene voor het huis van die man op de stoep laat kakken. Zodat hij regelmatig zijn schoenzolen weer onder de kraan mag uitspoelen.
Terwijl er een paar honderd meter verder toch gewoon een uitlaatstrook is.
Op die uitlaatstrook is altijd een andere man. Een die wel leuk is en waar het zo gezellig mee kletsen is, dat die man er bijna vrienden mee wordt.
Totdat, nu ja, totdat de man geconfronteerd wordt met het verhaal achter die vrouw, wat ik natuurlijk niet verklap, maar wat een prachtige twist geeft en je ongelofelijk aan het denken zet.
Het klinkt misschien gek, maar het boek is nogal verslavend, omdat je je niet kunt inhouden om niet alleen dit verhaaltje te lezen, maar ook het volgende, en het volgende, alsof het een Jip en Janneke boek is.
En je hoort jezelf zeggen: "Nou vooruit, nog eentje dan".
Het boek heet '1 kans - elke dag weer' en is van Roy van den Anker.
Ik zeg erbij, ik heb nul belang om dit boek in het zonnetje te zetten, maar vind dat het meer aandacht verdient dan het nu krijgt, want het bungelt ergens op plaats 370 van Managementboek.nl of zo, maar het is minstens zo goed of misschien wel beter dan de huidige top 10.
Dus mocht je het willen lezen voor het slapen gaan, nadat je natuurlijk eerst een aflevering van Slow Horses hebt gekeken, dit is de link naar het boek.
