Ik sta hier al een paar honderd jaar op dezelfde plek en ik was de laatste paar jaar een beetje ingedut.
Het valt ook niet mee, als je prachtig en s,tatig tegelijk bent en je toch elke dag genegeerd wordt. Als de enige blik die mensen je waardig gunnen de achterkant op hun bips is.
Omdat ze liever naar de andere kant kijken, waar aan de andere kant van het water de Onze Lieve Vrouwe Toren staat, of de Lange Jan zoals wij hem noemen.
Ik snap het wel hoor, zo'n toren van bijna 100 meter is natuurlijk veel imposanter dan mijn 12 meter hoge symmetrische vormen.
De door zure regen aangevroten gapers die op alle hoeken van de toren zitten, vinden eendagstoeristen vaak mooier dan mijn strak gestucte
ornamenten.
Maar ik heb hier wat meegemaakt hoor. En ik kan je veel meer vertellen dan die uitgewoonde trappenheks aan de overkant.
Maar ik heb hier wat meegemaakt hoor. En ik kan je veel meer vertellen dan die uitgewoonde trappenheks aan de overkant.
Eerst ging het over leer en wat je daar zoal mee kon doen. En dat ging niet over leren zweepjes, want ooit zat er een leerhandel tussen mijn stenen.
En er was natuurlijk het gelach van kleine kinderen, die over mijn marmeren vloer renden met hun bolderwagen. In mijn tuin onder de oude eik stond ooit nog een van de eerste auto's van de stad.
In mijn kelder zitten nog echte geheimen, die de boulevard pers nooit zal ontdekken, zoals een vluchtgang achter een dichtgemetselde muur die helemaal onder de gracht door naar de fundamenten van de oude kerk loopt.
Een kerk die er al eeuwen niet meer staat, omdat een middeleeuwse onverlaat daar een lont in het kruitvat stak.
Ooit werkten er tien technische tekenaars onder mijn zware balken op zolder, woonden er brallende studenten en later, veel later, nestelden de psychologen zich in mijn gemetselde warmte.
Die voerden een kwart eeuw lang gesprekken over grote en kleine mensenproblemen, over kinderleed, relatieleed of over hoe je je leven weer op orde krijgt.
Maar sinds een paar weken zijn de gesprekken ineens anders. Het was een paar weken stil, maar op mijn leeftijd heb je dat niet meer zo in de gaten en ik zeg altijd: "Als ik de winter overleef, dan leef ik weer een jaartje".
Even klonk alles hier leeg en hol, maar daarna werd het oude muffe stof uit alle hoeken gesopt.
En waren er ineens weer nieuwe mensen. Die mensen voeren ook de hele dag gesprekken, maar dan aan de telefoon.
En weet je wat het grappige is, die hebben het ook over grote en kleine mensenproblemen, maar dan in bedrijven. Waarbij de woorden HRM en personeel heel vaak vallen.
Dus nu ik erover nadenk, eigenlijk zijn die gesprekken van die nieuwe mensen helemaal niet zo heel veel anders. Want hun klanten, dat zijn HR-professionals begrijp ik, die willen eigenlijk hetzelfde als de cliënten van de psychologen.
Ze willen graag dat er naar ze geluisterd wordt, dat hun problemen verdwijnen, en dat iemand ze daarbij helpt.
En ik had al snel door dat deze nieuwe mensen onder mijn dak precies dat doen.
En dat vind ik wel fijn, want op mijn leeftijd ben je wel een beetje klaar met nachtbrakers of patsers die al je muren en voegen willen doorbreken en dan zonodig een kookeiland moeten neerzetten, terwijl je nog geen fatsoenlijke ketelkoek kunt maken.
Nee, liever luister ik naar goede gesprekken, die echt ergens over gaan. En ik ben benieuwd wat ik allemaal van mijn nieuwe bewoners ga opsteken de komende tijd.
Dus voorlopig stop ik even met mijn middagdutje van drieëneenhalf uur. Haha.
Goedendag
Westingel 14 (het nieuwe kantoor van Bob Zeegers en al zijn collega's van HR Navigator).
