Dikke vette pijn in mijn knar en daarom met een zware pijnmoordenaar in de auto.
Verkeerde afslag omdat de weg is opgebroken. Waarna we net iets te laat aankomen, maar toch nog een best mooi plekje veroveren.
Dat plekje vervolgens een uur lang uit alle macht proberen vast te houden, terwijl allerlei lompe mensen, die veel later komen dan wij, voor ons gaan staan en ons met ellebogen, gemene hakjes of bruut overgewicht opzij duwen, omdat ze vinden dat ze meer recht hebben op onze plek.
Die rustig elke vijf minuut giftige poefjes laten, vooral herenpoefjes, die naar bloemkool of andere gefermenteerde viezigheid ruiken. En als ze dat niet doen, dan gewoon buiten- of binnensmonds boeren, waarvan de laatste soort het meest meurt.
Die trouwens hun tanden ook niet hebben gepoetst, of misschien wel nooit poetsen. Die naar zweet ruiken, en dan van het soort dat nooit meer uit de kleren gaat. Die ook nog volledige afgeragde gymschoenen dragen, die je drie meter verderop zelfs op bijna twee meter hoogte nog ruikt.
Net iets te uitbundige meedansers die steeds met hun uitstekende lichaamsdelen tegen je aanbotsen. Mannen, het zijn altijd mannen, die hun ongelofelijke feitenkennis en andere overbodige trivia over de band luidkeels schreeuwend delen met die andere muzieknerd naast ze, die ook nooit uitgaat en die geen fatsoen heeft geleerd, want gast, de band speelt en dan moet je gewoon je melkmuil houden.
Pas verliefde stelletjes. OMG. Kun je niet ergens anders dan vlak voor mijn neus gaan lopen tongzoenen en billengraaien? Ja, dat geldt ook voor de stelletjes die elkaar voor heel even weer een avond maar fantastisch vinden en daarna weer afdalen in hun moeras van Netflixende gezapigheid.
De wapperende haren van de blonde dame in tijgerbloesje voor me, die steeds in mijn gezicht komt als ze een hupsje maakt, wat ze zo ongeveer elke twee minuten doet en dat - of verbeeld ik me dat - naar pasta carbonara smaakt?
Teveel mensen op een hoop, wat toch een dingetje is sinds corona en Bataclan. Voor het eerst in 15 jaar mijn oordoppen vergeten en daarom nu een dikke vette ruis in mijn oren.
My precious, die 2 uur lang vooral tegen de rug van veel te lange en brede mensen aan moest kijken en meer dan een paar keer wanhopig mijn kant op keek, terwijl er al twee lange mannen en dat hupsende stel tussen ons waren gekropen, die ik - zeg ik nu eerlijk - even negeerde omdat ik er ook niets aan kan doen dat ze niet twee meter veertig is.
Maar waarom laten ze een concertzaal eigenlijk niet omhoog lopen. En waarom mogen kleinere mensen niet zo'n stoelverhoger meenemen die je ook in de bioscoop hebt? Waarom moeten lange mensen eigenlijk altijd met zijn drieën voor je gaan staan? Kunnen ze niet een irritante lange mensen vak maken? Ergens achterin een hoekje bij het Heinhikken bier of zo?
En toch hé, en toch, had ik gisteren, dankzij mijn lieve compagnon Marco die kaartjes voor me had geregeld, onverwacht een waanzinnig toffe avond bij Depeche Mode, een van mijn favoriete bands.
Zong ik alles liedjes woord voor woord luidkeels en misschien af en toe een beetje vals mee, maakte ik stiekem een dansje met mijn buurvrouw, en ik hoop dat ze het leuk vond, hield ik mijn lievelings even goed vast en genoot tot de laatste woorden waarbij ik samen met de zaal als toegift een keer of vijftig riep. "Reach out. Touch Faith!"
Maar goed, misschien heb je niets met muziek en al helemaal niets met deze jaren tachtig band of tussen mensenmassa's staan, dus snel over tot de orde van de dag.
Want er is een plek waar je gewoon kunt genieten op de eerste rij, zonder zwetende of tongende buren. Een plek waar je ongegeneerd een boertje of zelf een poefje kunt laten en toch midden tussen de andere vips zit. Waar trouwens iedereen een vip is, zonder dat je daarvoor honderden euro's hoeft af te tikken aan graaimaffiosi.
Een plek waar je ook geen last krijgt van je rug of je oren, waar je ook niet vier uur lang je plas op hoeft te houden, omdat anders je plaatsje is vergaan, een plek waar je op door jou zelf gekozen pluche en zelf meegebracht eten en drinken kunt genieten van een heer op leeftijd en een dame op iets mindere leeftijd, met een goed verhaal over HR.
Een verhaal dat je aan de hand van 9 krakers gaat vertellen hoe je een HR adviseur met ballen wordt. Een show waarbij je bovendien luidkeels mag meezingen, schreeuwen, gillen, vragen stellen, en zo gek doen als je wilt en waar niemand je gek zal aankijken, behalve misschien de kat die op schoot zit.
Volgende week dinsdag 23 mei om 13:30 uur organiseer ik namelijk samen met Pauline Miedema namelijk weer de online mini-training "Zo word je HR-adviseur met ballen".
Het enige wat je hoeft te doen om jouw gratis vip-kaart te scoren, is je vandaag even aan te melden. Dit is de link met meer informatie.
Aanmelden voor de gratis online mini-training 'Zo word je HR-adviseur met ballen' >>>
Reach out. Touch faith.
