Als je de bus uit stapt, moet je een paar honderd meter steil omhoog klimmen vanaf de kerk in het gehucht Estreito de Câmara de Lobos.
Al na een paar minuten giert de adem schurend door je keel en klopt je hart als een overstuurde remix van Martin Garrix. En net als je denkt dat dit misschien niet zo'n toffe wandeling is voor een toch best wel fitte vijftigplusser, sta je op de Levada do Norte.
Wijnranken vol druiven voor de madeira wijn overwoekeren het smalle pad langs het water en naast je zie je steile terrassen vol joekels van courgettes. Naast het pad groeien varens en bloeien honderden bloemen.
En er zit een heks.
Ze zit aan de kant van de levada. Een klein iemienievrouwtje met verschrompeld aardappelhoofdje en wat donkergrijze krullen die onder een besmeurde blauwe hoofddoek uitsteken. Haar kleren zitten vol gaten, aan haar handen pronken nog wel een paar overduidelijk gouden erfstukken.
Met bezweet voorhoofd en bijna zwarte priemogen houdt ze ons staande en wijst naar de blauwe plastic zak op haar schoot. Ze brabbelt iets in de onverstaanbare taal die bijna Slavisch aandoet, maar die gewoon Portugees is.
En dan, na veel gefriemel, gaat de tas eindelijk open. Er zitten appels in, ze is er zelf nogal enthousiast over, tenminste dat denk ik, want ik heb geen idee wat ze allemaal uitkraamt met haar bijna tandeloze mond, maar het is duidelijk dat ze haar oogst met ons wil delen.
Alleen, die appels zitten vol rotte plekken. En het is duidelijk dat je ze niet mag weigeren, en nee, ze wil er ook geen geld voor wat ik als domme toerist in ruil wilde geven.
Ze geeft ons een paar halfrotte appels voor onderweg, voor onze reis, waar die ook heen mag gaan. Appels die we uit medelijden meenemen.
En het theelepelheksje wenst ons een "bom dia" en we glimlachen en zeggen "obrigado", omdat dat het enige andere Portugese woord is dat we verder kennen.
En dan lopen we door, en we zijn nog geen honderd meter verder, of we zien de eerste appel naast de waterstroom liggen, een paar meter verder weer een. En zo gaat het bijna een kilometer door. Honderden rotte appels en geen appelboom te zien.
Ondertussen heb ik de appel in mijn hand en filosofeer over wat er allemaal kan gebeuren als ik de overduidelijk behekste appel ook zou weggooien. Of zou opeten, wat Doornbobje natuurlijk never nooit zou doen, omdat hij net even te veel in sprookjes gelooft.
En ik bedenk me, wie is nu de good guy of girl in dit verhaal? Wie houdt nu precies wat in stand?
Zonder het appelheksvrouwtje was ik deze wandeling misschien vergeten, maar zonder ons was het appelvrouwtje er misschien ook niet meer.
Soms zijn het kleine dingen waardoor je verbinding voelt met anderen en je ze nooit meer vergeet. En nu we door corona (deels) thuiswerken is het een stuk moeilijker om die verbinding te vinden.
Ik spreek elke week veel HR-strijders zoals jij, die soms al anderhalf jaar hun collega's niet hebben gezien. Soms zijn ze in een nieuwe baan begonnen en hebben zelfs hun collega's nog nooit live ontmoet.
Verbonden zijn met je collega's, iets wat ze ook sociale cohesie noemen, is daarom keihard nodig. Voor de vitaliteit en gezondheid, maar ook voor de prestaties van medewerkers en organisaties.
En het mooie is dat sociale cohesie, ook als iedereen grotendeels thuis werkt, toch verrassend gemakkelijk te bereiken is. Want samenhang en verbinding tussen mensen is, zelfs als je elkaars taal niet spreekt, eigenlijk heel eenvoudig.
Op 30 september aanstaande is er daarom het symposium 'Zonder Wij geen Jij'.
Hierin vertellen sprekers als Michel Poulain (ontdekker van de blauwe zones), Gert Jan Aleman (vitaliteitsmanager Gemeente Den Haag) en Beate Völker (hoogleraar sociologie Universiteit Utrecht) je hoe dat precies werkt.
Sinds een paar maanden zijn wij partner van het Vitaliteitsnetwerk Nederland dat dit symposium organiseert. Daarom mag ik een paar exclusieve kaarten weggeven.
Ik heb 5 exclusieve live plaatsen voor de live bijeenkomst en een flink aantal kaarten voor de livestream
Wil je er 30-9 tussen 09:30 en 12:30 uur bij zijn?
Stuur me dan even een bericht. Vertel me kort: waarom je hier graag bij wilt zijn. En ook wat jouw belangrijkste uitdaging is als het gaat om verbinding hebben en houden met je collega's.
Geef je ook even aan of je er live (in Wageningen) bij wil zijn of via de live stream?
Je krijgt dan snel bericht van me.
Bom dia!