Er klonk al zo'n dertig seconden hard hoog irritant gepiep.
En daarna volgde paniekerig geschreeuw van onze onderburen. Wat we letterlijk konden volgen in ons grachtenpand onder de Westertoren met alleen oude houten vloeren en een vervallen stucwerk plafond ertegenaan geplakt.
'De kat. Pak de kat!'
En kort daarna...
'De koffer. Pak de koffer!'
Daarop volgde hard gestommel op onze trap en bonsden de buurman en buurvrouw hard op onze voordeur.
En terwijl ik vol verwondering niet naar de doorzichtige babydoll van de buurvrouw en strakke panter tanga van de buurman probeerde te kijken, schreeuwden die:
"Brand! Er is brand. Je moet nu Sjakie in de kattenmand doen!"
Sjakie was onze rooie haarbal, lag elke nacht te spinnen op ons bed, waardoor je mond 's ochtends soms vol zat met rooie haren, en hij was blijkbaar ons belangrijkste bezit.
En ik wil niet zeggen dat ik heel koel was of zo, of ook niet in lichte paniek, want als iemand zegt dat er brand is, dat doet iets met je, dus dat was het allemaal niet.
Maar ik rook geen brandlucht, de vlammen sloegen nog niet door het trappenhuis, dus ik wilde wel weten waar de brand dan precies was. En of die dan niet gewoon geblust kon worden.
Dus, terwijl iedereen dat verwende rooie mormel aan het vangen was en koffers vol met kleren propte, ging ik naar beneden, op zoek naar de brand.
Maar waar ik ook keek, in de kamer, de slaapkamer, het toilet, er was geen brand, er was zelfs geen sliertje rook te bekennen.
Wel hard hoog gepiep waar je 's nachts, als je probeert te slapen, nog een bonus fluitconcert van krijgt, en dat kwam uit de keuken.
En daar, in de keuken, op het gasfornuis, stond een fluitketel. Die was een bietje rood van onder, als een mini staalgieterij, klaar om af te gieten.
Maar er viel niets af te gieten, want de ketel was helemaal drooggekookt. Al het water in de ketel was al zeker een halfuur verdampt.
En dat vindt een ketel niet leuk, en een rookmelder zeker niet. Die gaat dan piepen.
Dus ik draaide het gas uit, deed een raam open, en na een minuutje stopte het gepiep.
De koffers konden weer uitgepakt, de haarbal helaas ook.
Bij een crisis zijn er een paar dingen die je niet moet doen. Stoppen met nadenken is er een van. In paniek raken of hard wegrennen heeft ook niet zoveel zin.
Als HR-professional is het beter dat je in een crisis koelbloedig blijft. Laat anderen maar in paniek raken, jij gaat eerst even iets anders doen.
Hoe je als HR-professional met een crisis omgaat, zonder dat je als eerste de haarbal probeert te vangen en in je babydoll het huis uitrent, daarover gaat de online training HR-crisismanagement zonder klotsoksels.
Die training is vanmiddag om 13:30 uur.
In de training leer je:
- Waarom er altijd weer een volgende crisis komt en wat je vandaag al kunt doen om voortaan elke crisis als een ware zen-master te kunnen weerstaan, zonder dat je nog last hebt van klotsoksels of gierende hyperventilatie.
- Hoe je voorkomt dat je bij een crisis in blinde paniek de verkeerde besluiten neemt, waardoor jouw organisatie als een lemming het ravijn instort.
- Hoe je tijdens een crisisperiode jouw meest waardevolle informatie verkrijgt door totaal iets anders te doen dan de boeken je adviseren.
De training is gratis en je kunt je nu nog aanmelden via de link hieronder.
>> Aanmelden voor de gratis training HR-crisismanagement zonder klotsoksels
