My precious was helemaal van slag toen ze het hoorde.
We stonden als een stel bezwete kippen bij het Mariakappelletje bovenaan de mini-berg die we net twee uur beklommen hadden en zaten een beetje uit te hijgen.
Ondertussen vlogen er lammergieren boven ons hoofd en was ons uitzicht zeker 50 kilometer ver.
En waar my precious steeds harder was gaan zuchten en er af en toe zelfs een minivloekje uit haar mond kwam van zoveel moeite voor een mooi uitzicht en een paar vogels die we beneden ook al hadden gezien in de vogelopvang, begon ze ineens in haar rugzakje te graaien.
Daar kwam iets van lippenstift en mascara uit, waarbij ik me nog net kon inhouden om te vragen waarom ze dat per l'amor di Dio had meegezeuld de berg op.
Maar goed, een halve minuut geleden had ze dus gehoord dat Bert Pritt hier ook dezelfde route had gehiket om onderzoek te doen voor een nieuwe film. En van de een op de andere lammergiervleugelslag was de berg opstrompelen niet zwaar meer.
Sterker nog, ze stond met een hartslag van 154 rustig haar make-up bij te werken, want ja, misschien deed Brad Pitt de route nog wel een keer?
En nu ze het nog eens overdacht, vond ze dat bezoek aan een sterrenrestaurant niet langer een belachelijk decadente onderneming waar ze de lol niet van inzag, maar vond ze het zelfs ineens wel een beetje charmant, want misschien zou Bert ook komen?
En daarom ging ze ook nog een nieuwe jurk passen op een of andere markt, waar de spiegel natuurlijk heel gemeen tien kilo minder liet zien, maar de jurk haar toch prachtig stond.
En ik geef toe, ook al vind ik dat Bert in elke film hetzelfde doet, ook al weten we allemaal dat zijn imposante spierbundels uit een kliniek met enge naalden komen, en weten we allemaal hoe het afgelopen is met Angelina Jolie en hem, en dat dat heus niet voor niets zal zijn, dus dattie haar wel geslagen of geestelijk mishandeld zal hebben omdattie een drank- en/of druksprobleem heeft, ik voelde toch iets meer dan een steekje jaloezie.
Vooral over wat er ineens allemaal mogelijk was als het object van haar begeerte er ook zou zijn.
En hoe gek dat ook klinkt, maar met het onderwerp verzuim is dat ook zo.
Want vaak is er eerst vooral weerstand bij mijn klanten. Mensen zijn toch gewoon ziek of ze hebben nare ziektes waar je niets aan kan doen toch?
En die arbodiensten zijn allemaal hetzelfde en - cynisch keelgeluid - heb jij een bedrijfsarts weleens iemand beter zien maken?
En tja mijn leidinggevenden hebben zelf de regie en ook al werkt dat niet en is ons verzuim torenhoog, we hebben daar nu eenmaal tienduizenden euro's aan trainingen op stukgeslagen, dus dat gaan we niet ineens anders doen.
Maar wat nu als ik je vertel dat Brat Pitt, of een andere filmster waar je graag naar kijkt, ook deze route doet?
Omdat hij onderzoek doet voor een film waarbij het verzuim wordt gered van een wisse dood, of waar hij wraak neemt op die stoffige verzuimgoeroes uit het Gooi die maar blijven volhouden dat verzuim gedrag is en eigen regie het beste is wat je kan overkomen, terwijl ondertussen miljoenen aan schadelast in rook opgaan.
Zou je dan overwegen om ook heel even die berg met me op te lopen? Waarbij je hartslag eventjes flink omhoog gaat, maar je daarna kunt genieten van een overweldigend uitzicht, waar de vogels kwetteren, de zon lieflijk schijnt en je geen last meer hebt van verzuim?
Denk er maar eens rustig over na, of, als je Brad niet wilt missen omdat die alweer naar zijn volgende filmproject is gevlogen, vul dan vandaag nog onze arbodienst vragenlijst in.
Dit is de link.
