Phil studeerde al een paar jaar aan de kunstacademie, toen zijn hand ineens begon te trillen.
Zijn specialiteit was vooral pointillisme, ofwel het zetten van allemaal losse puntjes die samen een mooi kunstwerk maken.
Maar zijn hand trilde en bibberde al snel zo hard, dat hij niet eens meer een rechte lijn kon zetten, laat staan een puntje.
De puntjes werden lelijke vinkjes en omdat hij nogal dwangmatig probeerde zijn hand onder controle te houden, werden de klachten alleen maar erger.
Het kon zo niet langer en Phil stopte met de kunstacademie en het maken van kunst, iets wat altijd zijn passie was geweest.
Op een dag meldde hij zich bij een neuroloog. Die bekeek hem van top tot teen en vroeg hem een paar lijnen te tekenen. Dat deed Phil, maar zoals altijd waren het alleen maar wat bibberige lijnen.
Waarop de neuroloog zei: "Maar waarom omarm je dat getril niet?"
Dat deed Phil. Hij ging naar huis, pakte zijn potlood en liet zijn hand gewoon trillen en bibberen.
Opeens ontstonden er allemaal triltekeningen. Misschien was het niet precies wat hij wilde maken, maar hij was wel weer bezig met zijn passie en dat voelde geweldig.
Phil realiseerde zich dat zijn neuroloog gelijk had, dat hij door dat getril te omarmen hij nog steeds kunst kon maken.
Hij moest alleen een andere manier vinden om dat te doen.
Dus begon hij op andere manieren te werken, door bijvoorbeeld zijn voeten in verf te dopen, of door een schilderij te maken waarbij hij zijn handen in verf doopte en alleen maar karateslagen mocht maken op het verfdoek en door zijn borst te gebruiken als canvas.
Hij kwam er niet alleen achter dat zijn hand helemaal geen pijn deed als hij in het groot werkte, maar hij leerde vooral dat hij kunst altijd op maar één manier had benaderd, terwijl er misschien wel honderd manieren zijn om kunst te maken.
Wat Phil deed, was steeds meer werken vanuit beperking. Dus hij vroeg zich af: kun je creatiever worden als je maar 1 euro hebt om een kunstwerk te maken? Waarna hij een prachtig kunstwerk maakte van tientallen lege bekers van Starbucks die hem maar 80 cent gekost hadden.
Zijn conclusie was: we moeten eerst begrensd zijn om onbegrensd te kunnen worden. Dit werd het handelsmerk van Phil Hansen.
Zijn ultieme kunstwerk was een project van een jaar, waarbij hij kunstwerken zou maken die gelijk na afronding vernietigd moesten worden.
Want een kunstenaar zonder kunst, dat is de ultieme beperking die hij zichzelf kon opleggen. Het project noemde hij 'Goodby art'.
En zo maakte hij een beeld van Jimi Hendrix dat bestond uit 7.000 lucifers. Zodra het klaar was, werd de lucifer aangestoken en was het kunstwerk weg.
Ook maakte hij een schilderij door allerlei soorten eten uit te spugen, een krijtwerk op de stoep of een schilderij van bevroren wijn. Klinkt vies, maar het is prachtig.
En weet je wat opmerkelijk is? Doordat Phil zichzelf deze extreme beperking oplegde, voelde hij zichzelf juist extreem bevrijd.
Want nadat elke kunstwerk was afgerond - en dus vernietigd - stond hij weer helemaal bij nul, fris en fruitig klaar om het volgende project aan te gaan.
Hij leerde los te laten, niet bezig te zijn met uitkomst, om zijn falen en imperfecties te accepteren. Hij leerde ook, dat het niet om resultaten ging, maar om het creatieve proces en kreeg daardoor meer ideeën dan ooit.
Zijn boodschap, die je kunt zien in het fantastische Ted Talk filmpje van maar 9 minuten, is natuurlijk dat we allemaal - op onze eigen manier - de wens hebben om onbegrensde mogelijkheden te hebben.
Omdat we denken dat we alles kunnen doen wat we verzinnen. Maar als we alle mogelijkheden hebben, dan beperken ze ons juist.
En bovendien, een feit is, die mogelijkheden hebben we meestal niet, want vaak zitten we met beperkingen in geld, tijd, kunde, netwerk, materiaal of kennis.
In plaats van daartegen te vechten, kun je waarschijnlijk meer bereiken door te accepteren dat deze beperkingen er zijn.
Door deze beperkingen te omarmen - of zelfs lief te hebben - creëer je waarschijnlijk meer mogelijkheden dan je kunt bedenken als je al die beperkingen niet zou hebben.
Stel je eens voor wat dat voor HR zou kunnen betekenen:
- Schrijf bijvoorbeeld eens een HR-plan, dat je daarna gelijk in de open haard gooit.
- Ga - al dan niet denkbeeldig - een dag op de stoel van een medewerker zitten of die van je manager en doe zijn werk. Die medewerker gaat dan uiteraard op jouw stoel zitten. Wat is het resultaat?
- Teken je nieuwe HR-systeem op een post-it.
- Wat zou er gebeuren als je een dag geen computer of mobiel meer had, of geen bureau en zelfs geen stoel om op te zitten, hoe doe je die dag je werk?
- Stel een maximaal budget op van 10 euro voor trainingen en ga op zoek naar goedkope oplossingen of lessen en trainingen van collega's. Wat leer je die dag?
- Organiseer een mobiele werkweek, deze week mag er niet gewerkt worden op kantoor, maar alleen op andere plekken, de Starbucks, het park, het museum.
- Laat alle communicatie vandaag non-verbaal zijn, dus je mag alleen maar handgeschreven briefjes, mailtjes of visuele hulpmiddelen gebruiken. Praten of een toelichting mag niet.
- Geef jezelf beperkt tijd: schrijf een jaarplan of maak een presentatie in 15 minuten.
- Bedenk een project. Geef vier medewerkers allemaal een deel van de benodigde informatie, zodat ze moeten samenwerken om het project tot een goed einde te brengen.
Dit soort dingen bedacht ik me toen ik het filmpje zag. Welke ideeën heb jij?
