Als je vijftig bent, zoals ik, dan kijk je af en toe naar andere mannen van zekere leeftijd. Dat doe je trouwens vooral om je beter te voelen.
En zo liep ik tegen Tony aan.
Tony is midden vijftig. Overdag is hij journalist bij The Tambury Gazette en gaat hij met zijn vaste fotograaf op zoek naar lokale verhalen.
Een oude vrouw die met overledenen kan praten via haar spinnende kat, maar die vooral heel erg eenzaam blijkt te zijn.
Een niet al te snuggere dikkerd in een te krap kostschoolpakje, die niet één maar zelfs twee neusfluiten bespeelt.
Een bijna zestiger die zich ineens verkleedt als achtjarig meisje met pippi-steerten.
Trieste nietszeggende levens, waar Tony het verhaaltje voor bij de foto op pagina 3 bijschrijft.
Maar het meest triest is toch wel zijn eigen leven.
Avond na avond bekijkt hij filmpjes van zijn aan kanker overleden vrouw die hem moed inspreekt, terwijl hij zich een stuk in zijn kraag zuipt.
Die hem vanuit de dood nog lief heeft, terwijl hij – depressief en zwaar suïcidaal – probeert dood te gaan aan slechte drukz, die hij koopt van de krantenbezorger.
Gelukkig is daar nog wel zijn tweede dame de herdershond, die hem behoedt van deze zelfdoding. Omdat ze nogal honger had.
En sindsdien is Tony de ik-heb-scyte-aan-alles-man. Hij doet alles waar hij zin in heeft en vooral zegt hij alles wat hij denkt.
Hij is cynisch, zwartgallig en spuwt met de snelheid van een mitrailleur zijn morbide grafgal. Waarbij hij dingen zegt die jij en ik niet eens stilletjes in ons hoofd durven denken als we met een driedagen constipatie op de pot zitten.
Zelden heb ik zo gelachen om een zo in-en-intriest verhaal.
En zelden heb ik me daarna zo opgelucht gevoeld, omdat niets maar dan ook niets van de ellende die wij waarschijnlijk ooit zullen meemaken, ook maar in de buurt komt van wat deze Tony, gespeeld door Ricky Gervais, in ‘Afterlife’ meemaakt.
Als je Afterlife hebt bekeken, blijf je daarna gegarandeerd niet hangen in zelfbeklag.
En dat is precies wat ik de afgelopen maanden ook niet heb gedaan. Want nog nooit heb ik zoveel werk verzet. En eigenlijk was ik ook nog nooit zo druk als dit jaar. Op een goede manier welteverstaan.
En daarom, maar ook omdat ik dus deze week vijftig ben geworden, ga ik even een week helemaal los.
Niet met morbide zelfmeelij, maar met een uitbundige joie-de-vivre-carpe-that-vorking-diem introductie van het jaarprogramma van HR Masterminds.
Want de deuren voor het nieuwe jaarprogramma staan een week lang wagenwijd open.
Doe je mee, dan word je vanaf nu elke maand beter in je vak. En werk je vanaf morgen aan jouw toekomst als Next level HR-professional.
Als je je nu aanmeldt voor het jaarprogramma, dan krijg je tot maandag 18:00 uur een korting van maar liefst 50% op de prijs van het jaarabonnement.
En je krijgt ook nog eens vier bonussen, waaronder de extra masterclass HR in crisistijd.
Je betaalt geen € 1.188,-, maar slechts € 597,-, plus dus vier bonussen ter waarde van € 297,-.
Ik geef die korting, omdat we nu nog bezig zijn met het opnemen van de laatste masterclasses. En omdat ik dus vijftig ben geworden.
Hieronder de link met uitleg hoe het allemaal werkt.
