Austin Wiggins Jr. was een eenvoudige fabrieksarbeider met een bijzondere moeder.
Ze was namelijk een plattelandswaarzegster en voorspelde dat hij zou gaan trouwen met een vrouw met rossig blond haar, en verrek, dat gebeurde.
Ze vertelde ook dat hij twee zonen zou krijgen, wat ook prompt uitkwam. En daarna drie dochters.
Op haar sterfbed was haar laatste voorspelling dat de dochters beroemde muzikanten zouden worden.
Nu had Austin in zijn hele leven nog geen joekelille aangeraakt, maar vanaf dat moment kregen zijn drie dochters instrumenten en moesten ze dag en nacht oefenen.
Alles stond in het teken van absolute toewijding. Dus geen school, geen jongens, geen meisjesuitjes, geen tv en al helemaal geen muziek, waarvan je maar slechte invloeden zou kunnen oplopen.
En ondertussen moesten Dot, Betty en Helen, een drietal best wel truttige plattelandsbakvissen, transformeren tot de vrouwelijke versie van The Beach Boys.
De meiden werden jarenlang volledig afgesloten van de buitenwereld, onder het toeziend oog van papa. Na een tijdje mochten ze af en toe optreden in het gemeentehuis van Fremont waar ze standaard werden uitgejoeld en bekogeld met rottend fruit en bier.
Op een dag had Austin Wiggins Jr. genoeg gespaard en mochten ze naar een grote studio in Boston, waar ze 12 zelfgeschreven nummer gingen opnemen.
De meiden zetten hun eerste nummer in, en..
Alle studiotechnici en de producer lagen binnen dertig seconden over de grond te rollebollen van het lachen.
'Onkunde, beschamende, onverbeterlijke, ademstokkende, onkunde', aldus Russ Hamm, de technicus die erbij aanwezig was. 'Het was gruwelijk. De meiden hadden geen idee waar ze mee bezig waren, behalve dat ze dachten dat het goed was. Maar dat was het niet.'
Toch werd de plaat afgemaakt en verstuurd naar 100 radiostations. Die geen van allen de plaat draaide, zelfs niet om drie uur 's nachts, als er toch niemand luisterde. Waarna de band in 1975 ten onder ging.
Of toch niet, want in 1980 kreeg Terry Adams, de toetsenist van NRBQ, een exemplaar van de plaat in handen. En hij hoorde iets heel anders dan drie meiden die onvaste akkoorden spelen, terwijl ze unisono matige puberteksten zingen op een vreemd ritme.
Hij hoorde muziek met een volkomen eigen structuur, met een eigen innerlijke logica, die met niets of niemand te vergelijken was. De plaat werd opnieuw uitgebracht en werd er voor echte muziekliefhebbers en muzikanten.
Frank Zappa zei erover: 'Ze zijn beter dan de Beatles. Zelfs nu nog. En muziekblad Rolling Stone noemde het album 'tijdloos en onbetaalbaar' en 'comeback of the year'.
L.A Weekly zei zelfs: 'Als we muziek mogen beoordelen op basis van haar oprechtheid, originaliteit en effect, dan is dit album de geweldigste plaat uit de geschiedenis van het universum.'
Ik daag je uit om een paar nummers van 'Philosophy of the world' van The Shaggs te luisteren. Maar wel een waarschuwing, want het is echt slecht, de meiden bakken er helemaal niets van.
En tegelijkertijd is het ook fascinerend en volkomen eigen. Geen enkele muziek lijkt erop.
In onze wereld waarin iedereen naar de ander kijkt, elkaar na-aapt en alles opzoekt via AI-tools, is het soms een verademing om een ander geluid te horen.
Soms is het gewoon lekker om iets te horen dat niet volledig perfect is, waarin gewoon fouten staan, of een verspreking, een valse noot, een hapering, een geluid dat niet uit een doosje of een computer komt, maar uit iemands hoofd, iets wat gemaakt is zonder invloed van anderen, oprecht, eigen, eerlijk en wellicht ook heerlijk naïef.
En ja, je hebt inmiddels wel door dat dit over meer gaat dan muziek of een riedeltje tokkelen op een gitaar. Dit gaat over het leven, over hoe authentiek jij eigenlijk nog bent?
Daarom vandaag gewoon een vraag, Wie ben jij eigenlijk? Hoe authentiek ben je - nog?En is dat ook wie je wilt zijn?
