Toen ik net in Amsterdam woonde, werkte ik een tijdje als roomservice kelner in het Pullitzer hotel, een luxe vijfsterrenhotel.
Daar logeerden af en toe hele bekende mensen, zoals bijvoorbeeld Yehudi Menuhin, misschien wel de grootste violist van de vorige eeuw.
Menuhin kreeg zijn eerste viool toen hij vier was, debuteerde op zijn zevende en toen hij als twaalfjarige in Berlijn de Bach, Brahms en Beethoven concerten speelde, zei de commentator in de krant:
"Er stapt een dik, klein blond jongetje op het podium, toch wint hij meteen je hart, omdat hij op een onweerstaanbaar lachwekkende manier, als een pinguïn, om de beurt zijn ene voet neerzet en dan de andere. Maar wacht even: want je stopt met lachen zodra hij zijn strijkstok op de viool zet om Bachs vioolconcert in E majeur nr. 2 te spelen."
Toen ik hem ergens begin jaren negentig ontmoette, was hij al een jaar of 75 denk ik, maar zeer vitaal. Menuhin at namelijk elke dag een halve ananas. Hij was er heilig van overtuigd, dat dit hem jong hield. Net als Elizabeth Taylor trouwens.
Als Menuhin het nummer van de roomservice belde voor zijn bestelling, dan deed hij dat bijna nederig. Alsof het vragen van een halve ananas voor ons als vijf sterren obers misschien wel teveel moeite zou zijn.
De meeste gasten zagen ons niet staan, we kwamen ontbijt op een dienblad brengen, een croissantje, een paar broodjes, boter, beleg, wat fruit en koffie of thee. De gasten gaven soms een fooi, maar dan moest je wel snel weer wegwezen.
Maar niet Yehudi Menuhin. Hij liet je binnen in zijn grote suite met uitzicht over de Prinsengracht, waar een eeuwenoude Soil Stradivarius liefdevol lag uitgesteld op zijn keurig opgemaakte bed.
Terwijl zijn vrouw in de badkamer was, nam hij de tijd voor een gesprekje en gaf na een paar minuten een riante fooi, waarna hij je een mooie dag wenste en jij - goedgemutst en met een grote glimlach - de chagrijnige clientèle ging bedienen.
Mijn maatje Robert, met wie ik de ochtendshift deelde en die gewoon wat handiger was dan ik, kreeg zelfs vrijkaarten op de eerste rij voor een van de concerten in Amsterdam.
Geen idee waarom ik je dit verhaal vertel. Maar het schoot me gisteren te binnen tijdens mijn schrijfsessie aan wat misschien mijn nieuwe boek wordt. En daarin komt een hoofdstuk over supersterren. En Yehudi Menuhin was er zeker een.
En door die halve ananas, de nederigheid, maar vooral door die paar minuten oprechte aandacht voor een 21-jarige roomservicekelner, is hij me meer bijgebleven dat honderden andere vaak over het paard getilde sterren, olieshaiks en zakenmannetjes.
Maar goed, mijn nieuwe boek is voorlopig nog niet af. Als het ooit al af komt. Dus voorlopig moet je het nog even doen met mijn eerste boek 'HR met Ballen'.
Gisteren is daarvan alweer de zevende druk uitgekomen en misschien komt de achtste er gelijk achteraan, maar daarover binnenkort meer.
In dit tempo wordt 'HR met Ballen' in elk geval drie jaar op rij het bestverkochte HR boek.
Mocht je willen weten waarom? Je kunt hem hier bestellen.
