Naast je zit ineens een man met een bivaksmuts hartverscheurend te huilen. Terwijl hij net nog naar je schreeuwde en je tas en laptop wilde afpakken.
Je zei toch niets raars?
Het enige wat je vroeg, is of hij zijn beoordelingsgesprekken wilde invoeren in het nieuwe HR-portaal dat vorige week live is gegaan, zodat jij lekker de boel kon bijwerken en jij ook eens een rustige Kerst zou hebben.
Want nu ja, je dacht dat die grommende man met die bivakmuts, dat dat gewoon Harm was, van crediteuren. Die had ook zulke rare bruine schoenen met gevlochten kwastjes erop en ook zo'n bolle buik waar de navel een beetje door de trui heen pulkte.
En die neus die uit die zwarte bivak stak, die had net zulke gekke rode aderen als de neus van Harm, zeker op maandag.
En terwijl je je afvroeg waarom die bivakman, die misschien wel Harm was, ineens was gaan huilen, dacht je terug aan eerder die avond...
Ze zouden je om vijf uur op komen halen. Je collega's van finance en marketing.
Dat was maandag al zo afgesproken. En dus stond je rond kwart voor vijf keurig met je jas over je schouder klaar. Helemaal klaar voor het feest van het jaar. Het kerstdiner met je collega's.
In een prachtige kerstoutfit, vorige maand al nieuw gekocht bij de Saaira, met een knotsgekke gouden kerstbal als hanger om je nek, met bijpassende groen-rode oorbellen die oplichten in het donker en jingle bells tinkelen als je je hoofd snel van links naar rechts beweegt.
Zo ontzettend grappig, dat je ook een exemplaar voor je zus hebt gekocht en hem snel nog even op Facebook zette, waar je twee BFF binnen twee minuten een like gaven.
Om half zeven was er nog steeds niemand. Dus toen ben je maar de gang ingelopen.
Overal was het al donker en toen je een paar keer hallo riep, kwam er alleen maar naargeestig gejammer uit een hoek achter de kast. Daarom liep je snel door naar de uitgang, maar alle deuren waren op slot en het luik zat al voor de voordeur.
Ben ik nou opgesloten? Dacht je nog, terwijl achter je alweer gejammer opsteeg.
Terwijl je je collega's van Finance appte en er steeds maar één streepje kwam in plaats van twee blauwe, liep je snel naar de kantine, want misschien was daar nog iemand, waar de kerstboom gelukkig in vol ornaat aan stond en het niet zo donker was, en daar zit je nu - een beetje verslagen - bij een paar flikkerende blauwe kunstlampjes zenuwachtig heen en weer te wippen. Want het is al half acht en we zouden toch om zeven uur gaan eten? Dus nu heb je het voorgerecht al gemist.
Zou ik nog kunnen aansluiten voor het hoofdgerecht? Hopelijk hebben ze wel doorgegeven dat ik alleen koolhydraatarm vegan keto eet.
Hmm, wat was dat voor een gebonk? Verderop in de gang klonk ineens een hoop kabaal. Alsof er een glas stuk viel of zo.
En terwijl je dat allemaal dacht, riep je tegelijkertijd: "Kak'. Ik ben af!"
Want de eerste tonen van 'Last Christmas' van Wham klonken op die eeuwige kerstkantineplaylist, waar je al sinds begin december niet meer komt, zodat je niet gewhamaggedonned kon worden. En net nu, als het eigenlijk niet meer kan gebeuren, hoor je alsnog de kerstklassieker van Wham.
Zo zit je zachtjes een beetje te mijmeren over waarom je collega's je alleen op het werk hebben achtergelaten. Snoep je nu al aan je vijftiende kerstkransje van de boom, terwijl je ondertussen steeds harder mee neuriet met Andy Williams' It's the most beautiful time of the year' en dan Mariah Carey, en dan natuurlijk ook nog 'Driving home for Christmas', waarbij je een beetje schamper lacht en hardop zegt: "Nou dat lijkt me een goed idee".
Staan er ineens twee mannen achter je.
Je hebt ze niet gehoord of gezien. Ze zijn allebei in het zwart gekleed. Een man heeft een dikke buik en is vrij groot, de ander is nogal klein, heeft hij nu kindernaikies aan?
Je overweegt nog even te lachen, omdat die grote man een nogal rode neus heeft, en je wilt een grapje maken over Rudolf, maar de mannen hebben ook een bivakmuts op en een van de mannen duwt iets zwarts naar voren.
Is dat nou een pistool?
Waarna de man gromt: "Je tas en je laptop. Nu!"
En ineens weet je bijna zeker dat die man met die dikke buik en die rode neus Harm is, want zijn stem - ook al is die een beetje vervormd - klinkt bijna hetzelfde.
Wat aardig dat hij teruggekomen is om jou te halen, want dan kun je toch nog mee naar het kerstdiner.
Maar hé, als hij toch hier is, kan hij mooi ook even de beoordelingsgesprekken bijwerken, want hij heeft nog niet een keer ingelogd had je vanmiddag nog gezien. En dus zeg je:
"Ha ha Harm, dat is goed jongen, ik pak mijn laptop en dan vul jij even je beoordelingsgesprekken in, goed? Dan gaan we daarna eindelijk die kalkoen eten, want ik heb ontzettende honger."
Waarna de man gromt en iets bozer uitroept: "Je tas trut, nu!"
Je kijkt hem even aan en ziet nu dat het rechterflapoor van hij-waarvan-je-denk-dat-hij-Harm-is een beetje uit die bivak steekt, daar waar het linkeroor nogal platgedrukt zit. Je begint te giechelen en schudt je hoofd eerst naar links en dan naar rechts.
En daar klinkt het: "Jingle Bells, Jingle Bells, Jingle all the way".
En je zegt: "Grappig he, heb ik via Ali kerstexpress besteld, zo ontzettend grappig. Ze jeuken wel een beetje, komt vast door die glow in the dark verf, maar als ik ze nu vanavond na het eten weer uitdoe, heb ik er vast niet zoveel last van. Ik heb ze ook voor mijn zus gekocht. Kunnen we samen Jingle Bells doen als het gesprek een beetje doodvalt. En dat is meestal al bij het voorgerecht".
De man met de bolle buik en het eenzijdige flapoortje kreunt een beetje. Waarom doet ie dat nou?
"Trouwens, als je dan toch bezig bent met invullen, kun je dan ook nog even naar mijn budgetvoorstel voor het weer-lekker-in-je-velletje plan kijken, want dat heb ik al in juli ingeleverd en het is nu december, en ik heb nog steeds geen reactie."
Weer zo'n kreun, maar nu doet de grote man zijn handen omhoog. In je ooghoek zie je het kleine mannetje weglopen, met zijn handen over zijn oren.
"Oh, en kijk dan ook even naar het personeelshandboek en tja, als het niet teveel moeite is, wil je dan ook nog even de urenstaat van je afdeling accorderen?"
De man in de bivakmuts gromt nog een keer, zakt door zijn knieën en begint ineens te huilen.
Dat toetje kan ik wel op mijn buik schrijven denk je, terwijl je de bivakmuts naar beneden trekt en Harm, die-toch-echt-Harm-is, troostend in je armen neemt, je hoofd van links naar rechts schudt en zachtjes Jingle Bells zingt, terwijl hij zich in je armen vlijt en even heel hard zijn snotneus ophaalt.
In de gang hoor je iemand heel hard wegrennen, terwijl er voor de derde keer een woest gejammer opstijgt, nu uit de koffiecorner tegenover de toiletten...
