John Lydon, alias Johnny Rotten, de zanger van Punk band The Sex Pistols, alias P.I.L., alias Public Image Limited, werd ooit door zijn platenmaatschappij gevraagd een liefdesliedje te maken.
Hij was allang afgeschreven. Te lastig, te veel drugs, te veel narigheid, te weinig commercieel succes. Wat ook niet hielp, is dat zijn maatje Sid Vicious eerst zijn vriendin doodschoot en daarna zichzelf.
Maar er waren nog een paar wederzijdse contractuele verplichtingen. En misschien dat een liefdesliedje wel wat plaatjes zou verkopen.
En dus schreef P.I.L. het nummer ‘This is not a lovesong’. Een catchy nummer met een heerlijk rifje, waarin hij maar liefst 44 keer zegt dat het toch écht geen liefdesliedje is waar je naar luistert.
John was namelijk niet van plan zich te verlagen tot het soort pulp dat zijn geldbeluste platenbazen van hem vroegen. Wat hij verder nog van zijn platenbonzen vond, was trouwens ook behoorlijk duidelijk:
"Big business considers itself very wise, when in fact, it’s not. It’s a headless chicken of greed and selfishness and all of the things that make life for the rest of us unbearable."
Zijn ‘liefdesliedje’ werd zijn grootste hit ooit. Tot zijn eigen verbazing en tot complete verbazing van zijn platenmaatschappij, want het was het meest tegendraadse, hatelijke nummer van zijn toch al niet zo heel erg gezellige oeuvre, dat ooit begon met punk hits als ‘God save the Queen’ en ‘Anarchy in the UK’.
Zo ongeveer begint mijn nieuwe boek. Ik denk dat het ‘Dit is geen HR’ gaat heten, maar 'Anarchie in de HR' zou ook nog kunnen. Daar ben ik nog niet uit.
Mocht je het gemist hebben, ik zit al een tijdje elke morgen in mijn schrijfkamer en heb nu een hoofdstuk of vijf in de steigers. Over de helft denk ik.
En wat ik nu al weet, het wordt geen 'HR met ballen' deel 2. Sterker nog, ik schrijf het boek misschien niet eens voor jou, maar vooral voor mezelf. Er zitten nogal wat therapeutische stukjes in en het is soms nogal persoonlijk.
Ik geef ook geen oplossingen meer, maar heb besloten dat je zelf mag nadenken over wat voor jou de beste oplossing is.
Het is meer een boek dat ik zelf zou willen lezen. Dat ik mee zou nemen naar een onbewoond eiland, omdat ik het vaker zou willen lezen. Omdat het me flink aan het denken zet.
Het wordt een anti-boek, een pleidooi tegen middelmatigheid, tegen de zesjescultuur, tegen "ik vind het wel goed zo", of "meer dan je best kun je niet doen".
Een boek tegen alle braveriken die voor mij wel even bepalen wat ik wel of niet mag vinden of mag doen, tegen de algoritmes die bepalen wat ik moet kijken of zien, tegen meningen waar ik niet op zit te wachten, tegen de pestkoppen uit het verleden en de toekomst.
Tegen de stomme regeltjes waar we ons aan moeten houden, tegen achteloosheid, onzorgvuldigheid, tegen…
Mijn nieuw boek gaat ook niet per se over HR, maar ook over management, ondernemerschap, leiderschap, mensen - en ja - zeker ook over het leven zelf.
Over mijn persoonlijke helden. Tegendraadse artiesten, eigenwijze schilders, dwarse ondernemers. Helden die er bewust voor kozen het anders te doen dan jij en ik.
Die juist door hun tegendraadsheid, hun doorzettingsvermogen, door zich af te zetten tegen de gevestigde orde, enorm succesvol zijn geworden.
Het zijn hun lessen die mij al mijn hele leven inspireren het anders te doen. Om niets als vanzelfsprekend aan te nemen. Altijd te zoeken naar een oplossing die nog beter is dan die je al hebt.
Mijn nieuwe boek is dus géén HR boek. Het gaat vaak niet eens over HR. Misschien wordt het wel niet eens een boek. Maar gewoon een legpuzzel of een lego bouwwerk.
Anyway, ik ben benieuwd wat dit stukje tekst met je doet. Krijg je er vlekken van, of word je stiekem een beetje enthousiast? Laat je het weten in de comments of via een DM?
Tot donderdag.
