De vampierenvrouw
20 januari 2023 
2 min. leestijd

De vampierenvrouw

Nick ontmoette zijn Susie onder de T-Rex in het National History Museum. Hij was al meer dan twintig jaar verslaafd. Zij was een ex-verslaafde en had haar leven net weer een beetje op de rit.

Toch was het liefde op het eerste gezicht en binnen no-time waren ze onafscheidelijk.

Nick, het nocturale wezen, en Susie, ex-fotomodel en heel geschikt als vampiervrouw.

Maar vrienden van Susie stonden niet te juichen natuurlijk bij de relatie tussen een junkepunk en een kwetsbare vrouw, die ook nog eens tien jaar jonger was. Toch kon niemand ze uit elkaar halen.

Tot Susie op een dag toch verdween. Nick had net zijn roes van de vorige avond uitgeslapen en in plaats van gebakken eitjes met spek, vond hij een opgeruimde keuken en een leeg huis.

Susie was weg. En de wanhoop sloeg onmiddellijk toe. Nick ging op zoek, bij vrienden, bij familie, hij belde dagen- en nachtenlang iedereen af, deed zelfs aangifte bij de politie en stond urenlang onder de T-Rex in Londen, maar ze was maandenlang onvindbaar en niemand vertelde hem waar ze was.

Acht maanden lang bleef Nick zoeken en zakte steeds verder weg in zijn - van nature al - behoorlijk donkere gedachten en het destructieve leven van een rockster.

Tot op een dag, het was al avond en Nick was net wakker, de bel ging.

Daar stond ze, prachtig als altijd. Ze liep naar binnen en zei: "Ik heb het echt geprobeerd, maar ik kan niet bij je wegblijven. Dus als je me wilt. Hier ben ik".

En Nick nam een besluit. Want in zijn leven had hij minstens twintig keer geprobeerd van de drugs af te blijven, vaak gedwongen of in ruil voor een strafvermindering, maar het lukte hem nooit.

Tot hij, op die dag dat Susie bij hem terugkwam, het besluit nam om te stoppen met alle middelen. En het werd eind goed, al goed.

Nu ja, een soort van dan, want Susie & Nick Cave zijn wel al meer dan twee decennia bij elkaar, maar hun leven kent waanzinnige ups en vooral downs die je zelfs je ergste vijand niet toewenst.

En toch is het boek 'Faith, Hope and Carnage', waarin ik dit verhaal las, een van de mooiste, tegelijk duisterste en vooral hypnotiserendste boeken die ik de afgelopen jaren las.

In dat boek staan prachtige, diepgaande gesprekken over hoop en troost voor de ondraaglijke gebeurtenissen des levens. Gesprekken tussen de nocturnale rockster Nick Cave en journalist Seán O'hagan tijdens de coronaperiode.

Ik moest eraan denken omdat ik vanavond met mijn lieve collega's het kerstdiner ga vieren en nog op zoek was naar een mooi verhaal. Maar of deze past, weet ik nog niet.

Maar eerst nog even een dag aan de slag, want ook al is het nog maar net januari, de hele wereld lijkt alweer op zoek naar een nieuwe arbodienst.

Het verzuim stijgt is de afgelopen tijd flink gestegen en als je ze ineens nodig hebt, dan blijkt heel vaak dat jouw arbodienst je eigenlijk helemaal niet zo goed kan helpen. Ze hebben geen tijd en de arts is pas over weken beschikbaar.

Mocht je daar ook last van hebben, ik en mijn team zitten de hele dag voor je klaar om je te helpen bij het vinden van een arbodienst die je niet alleen begrijpt, maar ook echt helpt. Alles begint bij het invullen van het korte formulier hieronder.

Zoek een arbodienst voor mij >>>