Hij is al zes weken niet thuis geweest.
Behalve nog een keer toen hij honger had en zonder ook maar hallo te zeggen naar de kast liep, een pak instant noodles voor zichzelf maakte en het afval, inclusief het volle zakje kimchi, als vanouds in de wasbak mieterde.
Dus Carmen en ik constateerden dit weekend dat onze zoon zo langzamerhand wel een beetje uit huis is.
Hijzelf appte dat het gewoon zomervakantie is van het gezeur en zegt dat hij ergens logeert.
Ondertussen zijn we toch maar op zoek naar een appartement voor hem, omdat we het - als zijn vakantie voorbij is - allemaal een slecht idee vinden dat hij nog heel lang thuis woont.
Loslaten is een hele kunst en gaat niet vanzelf, zeker als je vindt dat je zoon met ASS eigenlijk helemaal nog niet zo goed voor zichzelf kan zorgen.
Maar gelukkig was er gister dan het verlossende omdenk woord van een van de hulpverleners tijdens een overleg.
Die zei: "Loslaten is eigenlijk anders vasthouden" en de andere hulpverleners knikten instemmend alsof ze precies wisten wat het betekende.
Daar moest ik dan de hele avond, en vannacht toen het een beetje warm en zweterig was, ook nog aan denken. Want het is prachtig.
Loslaten is verlies en heeft ook te maken met rouw, alsof iemand nooit meer terugkomt. Alsof er iemand dood is gegaan en je nooit meer wat kunt vragen.
Maar als je iemand anders vasthoudt, dan betekent dat waarschijnlijk dat je elkaar minder ziet of spreekt, maar ook dat je die ander niet in de steek laat. Je laat hem gewoon niet vallen, ook al is de afstand ineens een stuk groter.
En nu ja, dat gaf me eigenlijk best wel troost.
Dus vanaf vanochtend begin ik met anders vasthouden. Omdat het loslaten dan gemakkelijker wordt.
Bij het inrichten van de samenwerking met je arbodienst zou je er ook voor kunnen kiezen om anders vast te houden.
Zeker als je werkt met het eigenregiemodel, de begeleiding van de zieke medewerker helemaal zelf doet en een bedrijfsarts pas inschakelt als het echt niet meer kan.
Je hebt vast al wel gemerkt, dat dit model onder druk staat. Arbodiensten staan niet te springen om jou alleen wat spreekuurtjes van een bedrijfsarts te leveren en zeggen bijna allemaal nee.
Maar ja, jullie hebben nu eenmaal gekozen voor dit eigenregiemodel en ook nog eens tienduizenden euro's betaald voor trainingen in het gedragsmodel, of een ander speeltje van overbetaalde consultants.
Dat laat je niet zomaar los toch? Zelfs niet als de schade in de tonnen en zelfs miljoenen loopt, omdat van dit eigenregiemodel bekend is dat het verzuim soms meer dan het dubbele is wat het eigenlijk hoort te zijn.
Maar wat, als je ervoor zou kiezen om dit niet meer zo succesvolle verzuimmodel niet los te laten, maar anders vast te houden?
Bijvoorbeeld door ervoor te kiezen om de samenwerking met je arbodienst juist te intensiveren. Ze eerder in te schakelen en de leidinggevende te ontlasten bij hun toch al zware taak?
Door de professional van de arbodienst vaker in te zetten in plaats van de leidinggevende, zodat je niet alles hoeft los te laten, maar gewoon anders kunt vasthouden aan je model.
Waarbij je zult zien dat die medewerker prima op eigen benen kan staan, terwijl die leidinggevende zich kan concentreren op af en toe een goed gesprek, in plaats van steeds doktertje spelen. Dat is best een mooie gedachte niet?
Zeker als je weet, dat door die extra aandacht het verzuim snel zal gaan dalen, je de investering dus dubbel en dwars terugverdient en de leidinggevende weer de dingen kan gaan doen waar die goed in is.
Want wees eerlijk, een gesprek voeren met een zieke medewerker en een dossiertje opbouwen, daarvoor heb je die leidinggevende toch niet aangenomen?
Mocht je daarover eens van gedachten willen wisselen, of kun je wel wat hulp gebruiken bij het vinden van een partner die je helpt met anders vasthouden? Vul dan onze arbodienst vragenlijst in. Daarna spreken we elkaar snel
