Een goede vriend van mij is al een jaar of 20 aan het daten.
Vaak is dat daten maar een of twee keer, maar soms blijft er eentje hangen. Dan zijn er gevoelens in het spel, wordt er een snaar geraakt, of dwarrelt er vlinderfladderij.
Maar als je wat ouder bent zoals hij, dan weet je ook dat je misschien geen tijd meer te verliezen hebt.
Als Cupido dan een soort van raak schiet, dan is het dus al snel tijd voor de grote Mieke Telkamp vraag.
Die grote vraag is natuurlijk: Waarheen leidt de weg?
Want ik zie dit misschien wel zitten, maar jij ook? En als jouw antwoord ja is, hoe dan?
Door niet te lang te dralen en die vraag te durven stellen, blijkt vaak dat die weg helemaal nergens heen leidt. Die loopt gewoon morsdood.
Veel organisaties stellen die vraag ook regelmatig aan hun medewerkers. Want ze willen graag dat hun werknemers breed inzetbaar zijn en zelf de regie nemen op hun loopbaan.
Zeker in turbulente tijden komt dit onderwerp nog meer ter tafel dan anders. Werkgevers willen júist dat een medewerker blijft leren en zich blijft ontwikkelen, die ‘arbeidsmarktproof’ is en open staat voor beweging.
Maar is het wel realistisch dat je verwacht dat de medewerker blijft meegroeien? Moet je die Mieke Telkamp vraag wel stellen aan elkaar?
Maar dan nog iets. Stel jij deze grote vraag ook weleens aan jezelf? Waarheen leidt jouw weg eigenlijk?
Stel dat je dat nu de komende vijftien minuten met een lekkere kop thee eens zou doen, en je zou dat voor jezelf opschrijven op een blanco vel papier. Wat komt daar dan uit?
Zou je dat ook met mij durven delen?
Ik ben benieuwd. Stuur je even een berichtje?
