Vanmorgen ben ik helemaal allenig begonnen met een champagne-ontbijt. Want dit is mijn 100-ste HRM-tertainment mail. Ik ben dus een beetje bubbelig vandaag.
Ben jij er vanaf het begin bij, dan doe ik bij deze mijn hoge hoed voor je af. Als je ze ook nog regelmatig leest, dan maak ik er een buiging bij.
En heb je wel eens een reactie gestuurd? Dan doe ik nu een virtuele moonwalk voor je.
Want dat is een van de leukste dingen: alle mensen die bijna dagelijks reacties sturen. En met enige trots kan ik zeggen dat ik meer dan drie generaties weet te boeien, want mijn jongste lezer is 23 en mijn oudste is 79. Dat is trouwens Andries en daar schrijf ik zeer binnenkort nog eens over.
Toen ik drie weken geleden met vrienden aan het eten was en vertelde dat ik al bijna 100 stukjes had geschreven, vroeg een van de tafelgenoten me waarom ik ze eigenlijk schreef. En wat ik eigenlijk ermee wil bereiken.
Nu weet ik niet anders, dan dat ik bijna altijd heb geschreven. Als kind schreef ik al sinterklaasgedichten van een meter. Als opstandige en alternatieve puber nogal depressieve gedichten. En als ik heul erg verliefd was van die zwijmelige. Daarna schreef ik jaren als columnist voor BG magazine en sinds vorig jaar schrijf ik dus weer bijna elke dag.
Maar waarom ik dat doe? Om meer omzet te maken? Om beroemd te worden of zo? Om van me af te schrijven? Om mezelf of een ander af en toe voor paal te zetten? Mwah...
Omdat ik met een journalist, een analyticus en een zangeres aan tafel zat, hadden zij gelukkig voor mij het antwoord. En dat was niet het obligate meer omzet, wat voor de meeste bedrijven trouwens wél de drijfveer is om opeens te gaan bloggen.
Want wat je leest is geen stukje van een ghostwritert, maar 100% Bob. En dan 'soms' nogal over de top. Want als ik achter de tiepmachine zit, dan gebeurt er iets, ook zonder de bubbels van een champagne-ontbijt.
Soms is het een klein duveltje, die allemaal rare dingen ziet, waarbij de verhalen soms letterlijk op straat liggen en ik drie keer tijdens mijn dagelijkse wandeling iets moet intikken op Braintoss (mijn virtuele geheugen app).
Ik heb eigenlijk maar twee criteria voor het schrijven: als ik zelf hardop moet lachen, óf als ik geraakt word door iets wat ik opschrijf.
Maar er is nog een derde en dat is mijn geweten, die trouwens ook de spellingscontrole doet, want soms schrijf ik iets wat ik eigenlijk niet moet schrijven, en dat gaat er dan - meestal onder flink protest - uit. Want ik ben niet zo politiek correct, maar dat wist je al...
Het antwoord dat die drie wijzen aan de eettafel me gaven, was dat wat ik blijkbaar vooral ambieer, dat jij je - net als ik - blijft verbazen over de wereld.
Maar ook dat je kritisch bent op jezelf, op een goede manier dan.
Dus niet dat je de hele dag gaat lopen simmen over wat je allemaal niet kunt, maar dat je nadenkt over alles wat je denkt te weten.
En dat je, als je denkt dat je iets echt zeker weet, jezelf soms toch nog een extra vraag stelt: is dat echt zo?
Want dat is wat ik je gun, dat je blijft nadenken. Niet vervalt in schijnzekerheden, HR-dogma's of maniertjes. Maar gewoon met een open mind om je heen blijft kijken, lezen of luisteren. Zonder ineens het twijfelkippetje te gaan uithangen.
Want soms zijn de dingen zoals ze zijn, maar heel vaak ook niet.
Beloofd?
Groeten,
Ps. ik ben trouwens van plan nog wel even door te schrijven, want in mijn Braintoss app staan nog 500 ideeën. Vind je dat een goed idee en heb je wat aan de eerste 100 HRM-tertainments gehad?
Stuur me dan even een bericht via mijn LinkedIn, daar ben ik blij mee!
Enne, heb je helemaal geen zin in mijn berichten, of vin je dur geen reedt an? No worries mate. Vind ik ook helemaal prima.
