Meestal is hij rustig hoor, mijn huidige bewoner. Meer dan wat gepraat, of van die foeilelijke moderne muziek hoor ik niet.
Maar vorige week was er ineens hard gejuich en ik hoorde iets over een boek of zo dat nu af was. Maar ja, daar ging het de laatste tijd steeds over, dus helemaal scherp heb ik dat niet meer.
Blijkbaar was het geluk daarover van korte duur, want toen hij de volgende dag met iemand aan de telefoon sprak, had hij het over een zwart gat waar hij in zou vallen.
Sinds vrijdag is het dus opeens stil.
Er is geen geluid meer tussen mijn oude stenen en houten balken. Behalve wat gekraak zoals oude panden als ik dat nu eenmaal hebben, en af en toe wat vluchtig muizengetrippel langs de plinten.
En natuurlijk elk kwartier het beieren van Onze Lieve Vrouwe toren, maar dat hoor ik al 102 jaar lang elk kwartier. Dus jok ik erg als ik zeg dat ik dat eigenlijk niet meer hoor?
Als ik goed luister, hoor ik wel een paar toeristen in een motorbootje in de gracht voor me, een vrachtwagen die zijn motor pal voor mijn deur laat draaien en mijn mooie verfwerk bevuild met zwarte walmen, en van het weekend waren er ook nog hele hordes mensen verkleed als regenboog aan het hossen.
Ik ga best met mijn tijd mee hoor, dus ik heb ook gewoon een huppelpasje meegedaan.
Ha, stonden ze toch even raar te kijken. Dat die ouwe bakstenen heer nog zo vitaal was.
Maar soms verlang ik terug naar de oorlog weet je dat. Toen was het niet alleen rustig na acht uur, maar had ik ook geheimen die niemand in de gaten had.
In een kleine kamer voor in het pand zit nog steeds mijn geheime muur. Daarachter schuilden in de oorlog onderduikers. Die konden via een luik op de bovenste verdieping naar die ruimte vluchten als de Duitsers weer eens op zoek waren.
Niemand weet er nu nog van en de mensen die er ooit schuilden, zijn allang vergaan tot as en botten. Valt de stilte daarom vandaag nog meer op?
Zelfs de serre waar de huidige bewoner regelmatig naar buiten naar de vogels en de plantjes zit te kijken, is nu stil.
Ach, ik heb nog liever de vroegere bewoners die daar in de jaren zestig op zaterdagavond gingen indrinken en dan Rock 'N Roll draaiden, dan deze stilte.
Want met stilte kan ik mijn ledigheid niet vullen. Ken je trouwens het verhaal al van de gang onder mijn huis die even verderop naar de toren loopt?
Ik...denk...dat...
Ahum, sudderde ik daar nu bijna in slaap?
Hmm, het is ook al half elf en dat betekent, dat ik mij oude gevoelige oren even ga beschermen voor het beieren van elf en twaalf uur. Zo ben ik niet alleen vitaal, maar blijf ik ook goed horen en kan ik hier hopelijk nog eens honderd jaren staan en meegenieten van wat er allemaal gebeurt.
Als jij nu net als ik een huis vol mensen koestert, en als je het ook belangrijk vindt dat ze fit blijven zo lang het kan, omdat niets erger is dan totale stilte om je heen, denk dan eens aan een PMO, kort voor Preventief Medisch Onderzoek.
Zo'n PMO geeft jou en je medewerkers inzicht in hoe het gesteld is met hun gezondheid en welzijn. Bovendien, een oude heer als ik kan het weten, als je stram wordt, ben je te laat.
Meer weten? Kijk dan eens op de speciale pagina over PMO.
>>> Bekijk de speciale PMO pagina
De weledele oude heer Westsingel 14, namens Bob Zeegers
