Ik las laatste een column van Anouck Meier. Die ging over het boek 'The Midnight Library' van Matt Haig.
Dat boek gaat over Nora, die nogal levensmoe in een bibliotheek terecht komt. Daar staan allemaal boeken met verschillende versies van een leven dat ze ook had kunnen leiden.
Dus slaat ze een paar van die boeken open en gaat de verleidelijke levens leiden die in die boeken staan.
Ik heb het boek niet gelezen, maar kan me er wat bij voorstellen. Want het is niet zo'n heel nieuwe thema voor deze science fiction nerd.
Een ander liefje, ineens extreem goed zijn in tuba spelen, of globetrotter worden op een zeiljacht met een - dig if u will the picture - bikinibabe en een hazewindhond aan je zijde. Dat soort dingen.
Ik weet ook al hoe het afloopt.
Want een ander leven leiden heeft geen zin. Net als tijdreizen geen zin heeft.
Je hoeft maar een willekeurige blockbuster erbij te pakken om te weten hoe het zal gaan.
'The Terminator' of zo, of 'The butterfly effect', of 'Sliding doors', en je weet al dat in het beste geval er een oneindige sequel van Arnolds avond aan avond je beeldscherm vult.
Maar het belangrijkste is nog wel, dat die andere versie van jou niet weg is. Dat die versie van jou nog steeds hetzelfde leven leidt.
Met één verschil: je weet nu zeker dat die andere versie van jou een ongelofelijk miserabel leven leidt. Of dat er zelfs meerdere versies van jou verschillende nog miserabeler levens leiden. Allemaal dankzij jou.
Althans, als je de principes van de veel-werelden-interpretatie uit de kwantummechanica een beetje meegekregen hebt op school of ergens daarna.
En ik neem aan dat je dat niet wilt. Omdat je je dan niet alleen schuldig voelt, maar het ook bent.
Want terwijl jij lekker je luizenleventje leeft met die ongelimiteerde creditcard en die rijke suikeroom met benefits bij het zwembad met een schattige, grappige en ook nog verleidelijk gespierde cocktail shaker, is die andere versie van jou ongelukkig, dik, vet en lelijk.
En er komt altijd een moment dat die dikke, vette en ongelukkige versie van jouzelf een bommetje maakt in dat azuurblauwe zwembad en dat je sprookje voorbij is.
Hoef je dat boek niet voor te lezen.
Dus het enige wat je kan doen, als je niet zo blij bent met je huidige leven - ook al is het maar iets klein en onbenulligs - is dat vast te pakken en ermee aan de slag te gaan.
Niet volgende week, niet morgen, maar gewoon vandaag.
Want de kunst van veranderen, is de taak zo klein te maken dat je die gaat doen. Dat zegt Jordan Peterson tenminste, klinisch psycholoog en auteur van het boek '12 rules of life'.
Denk daarom eens aan al de dingen die je doet op een dag. En dan vooral de dingen waar je niet eens meer over nadenkt.
Je tanden poetsen, douchen, je make-up bijwerken, je bordje in de vaatwasser doen, je bureau netjes maken.
Als je al die mini-taakjes bij elkaar optelt, ben je er misschien wel 50% van je tijd mee bezig.
Maar zie je dat ook zo? Als taken die de helft van je leven in beslag nemen?
Je tanden poetsen sla je niet over toch? Je haar doen ook niet, je kleren opvouwen, boterhammen voor de kinderen smeren, en ga zo maar door.
Als er rommel op de grond ligt, dan raap je dat op toch? En als er iets stuk is in je huis, dan maak je dat toch ook?
Dus stel je nu eens voor dat er tien dingen op de grond liggen, of dat er een paar dingen stuk zijn in je huis. En dat je dat opruimt of repareert.
Niet allemaal tegelijk misschien, maar een voor een. Klinkt best haalbaar toch?
Als de 'gewoonste zaak van de wereld' misschien?
Stel nu dat er dingen zijn die stuk zijn in je leven. En dat je er elke dag een maakt. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
Hoe ziet je leven er dan uit over een week? Over een maand?
En over een jaar?
