Vanmorgen om zeven uur precies waren mijn vleugels droog genoeg.
Eindelijk kon ik het rattenlijk in de gracht verlaten, waarin ik mijn leven als kronkelende made heb doorgebracht.
Ik vloog eerst wat onwennig rond in de ochtendzon, maakte wat stuurfoutjes, maar was gelukkig al behendig genoeg om de zwaluw te ontwijken die net aan zijn ontbijtvlucht was begonnen.
Toen het vliegen na een uurtje al wat beter ging, deed ik een paar rondjes om de toren en viel een paar heerlijk zoet ruikende voorbijgangers lastig met mijn gezoem.
Vooral die ene die zich al een paar weken niet had gewassen, rook erg appetijtelijk en ik kon bijna niet van hem afblijven.
Daarna vloog ik nieuwsgierig met een blonde dame mee naar binnen bij het huis op nummer 14. Maar omdat ze steeds naar me mepte, vluchtte ik snel een kamer binnen.
En daar zit ik nu dus al een paar uur op de muur naast de boekenkast te niksen.
Ik verveel me kapot, want er is hier niemand om omheen te zoemen en het lukt me niet naar buiten te komen. Alles zit potdicht.
Ik hoop dat dat niet lang duurt, want ik heb nog maar 20 uur, 17 minuten en 28 seconden voordat mijn leven voorbij is.
Ondertussen glipt mijn jeugd aan mij voorbij. Het enige wat ik kan doen, is een beetje suf in de boekenkast neuzen.
Daarin drukt Bernard Shaw me nog eens met mijn verlengde bovenlip op de feiten, want hij schrijft:
"Youth is wasted on the young. They're brainless, and don't know what they have; they squander every opportunity of being young, on being young".
Nou meneer Shaw, ik wil best wel genieten van mijn leven, want mijn eierstokken jeuken als een gek en ik ben naarstig op zoek ben naar een man om mee te paren, om daarna mijn eitjes in een lekker dood stukje vlees te leggen.
Dus als je in plaats van boeken te vullen me gewoon even vrij laat, dan zoek ik je op en leg met alle plezier mijn toekomst in jouw kadaver.
Maar hoe lang ik ook wacht, er gebeurt hier de hele dag niets. Er is hier geen eendagsvlieg te vinden.
Terwijl het leven aan mij voorbij glijdt, voel ik mijn vleugels zwakker worden, mijn reuk neemt af, en veel langer dan een paar meter achter elkaar vliegen zit er al niet meer in.
Ik probeer steeds naar het licht te vliegen, maar stoot dan mijn hoofd en voel me als een bokser die een paar wedstrijden teveel heeft gebokst. Steeds vaker ga ik knock-out en weet even niet waar ik ben.
Het enige wat ik wel weet, is wanneer het ophoudt, vanavond om en nabij 12 uur. En dat ik opgesloten ben in dit insectenlichaam, in deze kamer, waar het steeds warmer wordt, terwijl de zon langzaam onder gaat.
Dat er inmiddels niets anders in zit dan te berusten in mijn lot en dat mijn enige erfenis zal zijn, dat ik jou, waarde lezer, een wijze raad kan geven. Die ik dus eigenlijk leen van Bernard Shaw.
Zorg dat je je jeugd niet verpest aan jeugdig zijn. Begin niet morgen met leven, maar vandaag. En zorg vooral dat je ook voldoende ruimte hebt om te leven.
Zorg ook dat je niet wacht met fit worden totdat je oud en moegestreden bent, en laat je regelmatig nakijken, zodat je meer dan alleen deze dag te gaan hebt.
Hier op het bureau ligt een tekst die dat allemaal in gewone mensentaal vertelt. Want mensen zoals jij kunnen gebruik maken van een PMO. Dat is kort voor Preventief Medisch Onderzoek.
Met een Preventief Medisch Onderzoek krijg je snel inzicht in hoe het ervoor staat met jouw vleugels en je reukvermogen, en hoef je niet deze dag te leven alsof het jouw laatste is. In tegenstelling tot deze arme vlieg op de muur, ga je lekker slapen en ben je morgen weer zo fit als een waterhoentje.
Meer weten, kijk dan eens op de speciale pagina over PMO.
>>> Bekijk de speciale PMO pagina
Geert Eendagsvlieg, in afwezigheid van
Bob Zeegers
