Zomerinspiratie 1: Hoe zit het met de Muppets?

Deze week neem ik je mee voor wat zomerinspiratie.

Of het jouw ding is, mag je uiteraard zelf weten, en ik waarschuw alvast dat ik niet echt een doorsnee RTL-4 smaak heb, en bovendien ben ik zeker niet altijd bezig met the next big thing, maar het zijn dingen, boeken, films, muziek enzo, die me de afgelopen jaren inspireerden en ik vind het gewoon leuk om dat eens met je te delen.

Neem bijvoorbeeld deze (beetje vrij vertaalde) tekst:

"We waren een song aan het oefenen voor de documentaire van Wim Wenders over de blues die hij aan het maken was voor Martin Scorsese. Wim vroeg zijn verschillende artiesten om zijn favoriete blues nummers te spelen en ik wilde 'I feel so good' van J.B. Lenoir doen, vooral omdat de gedachte alleen al dat The Bad Seeds een langzaam luguber maar oh zo waardig blues nummer zou doen, me met afschuw vervulde.

Maar dit soort nummers zijn ongelofelijk tricky en niet zo makkelijk als ze lijken. Je hebt een bepaalde technische finesse nodig en Blixa, ondanks dat hij een ongelofelijk goede gitarist is, heeft die gewoon niet.

Ik suggereerde ook nog, dat we de song zouden spelen als de Muppets, hectisch en boos en helemaal gestoord, dus we stonden daar te springen als een stelletje idioten, terwijl Wim take na take aan film schoot, en Blixa werd steeds gefrustreerder over het hele ding, omdat hij, nu ja, denk ik omdat hij dat liedje niet onder de knie kreeg.

Plus, in sommige situaties heeft hij niet echt een goed ontwikkeld gevoel voor humor, op zijn zachtst gezegd. En hij heeft nogal een explosief temperament. Je kunt zijn woede in uitvoering op geen een manier overdrijven.

Dus op een gegeven moment gooit hij zijn gitaar op de grond en schreeuwt de onsterfelijke woorden:

'Ik ben niet in rock 'n' roll gegaan om rock 'n' roll te spelen!'

Waarna ik, alleen maar om een beetje te stangen, zei: Hoe zit het met Muppets?, waarna hij zich naar me omdraaide en schreeuwde:

Fork de Muppets. Jij bent zelf een forking Muppet. Waarna hij de studio uit marcheerde en ik denk dat dat de laatste keer is dat ik hem zag."

Dit is een hilarische scene uit het bijna poëtische boek Faith, Hope and Carnage, dat journalist Seán O'Hagan samen met rockster Nick Cave schreef op basis van hun gesprekken tijdens de corona lockdowns.

En als je nu denkt dat dit boek gaat over het leven van een rockster, ja ook, maar het is vooral een inkijk in de soms hartverscheurende wereld van Nick Cave en het gaat over zware thema's als hoop, liefde, verdriet, gemis. 

Het is niet het meest vrolijke boek, maar wel een die verder gaat dan prachtig en die rechtstreeks binnenkomt in je ziel.

Ik heb zijn boek vorig jaar een paar dagen voor Kerstmis echt verslonden en mocht je ook maar iets hebben met Nick Cave, dan is dit een must read.