Vrijwillige claustrofobie
Ergens in 1988, de introductieweek van mijn eerste studie.
Het enige wat ik me herinner, is een tergend lange busreis van Groningen naar België, een wilde avond waarbij we heel dronken The Eurythmics nadeden, een grap met een haan, nog een haan en een hoop hennen, en een kleine nauwe claustrofobische doorgang in een of ander Ardennens grottenstelsel.
Waarbij het de bedoeling was, dat je in het pikkedonker door een soort van geboortekanaal heen zou kruipen, terwijl er voor je een andere bange feut kroop en achter je nog een.
Wat ik dus never nooit ging doen, omdat ik al geboren was, me acuut omdraaide en - zoals wel vaker - mijn eigen weg ging.
Toch lig ik, als jij dit leest, in een piepend claustrofobisch apparaat om me vrijwillig te laten onderzoeken op mogelijk enge ziektes en andere afwijkingen. Het is onderdeel van het PMO.
Om misverstanden te voorkomen en voordat je nu gelijk bloemen naar mijn nabestaanden gaat sturen, ik doe dit dus vrijwillig en ik heb gelukkig geen klachten. Het is preventief.
Maar een beetje spannend is het wel, dus fingers crossed dat er een blije Bob uit die piepende torpedobuis komt kruipen straks.
Waar ik vandaag vooral even bij stil wil staan, is dat dit alweer de 750-ste hrm-tertainment is.
Woep woep zeggen ze dan bij volleybal.
Om dat te vieren, krijg je, als je vandaag mijn boek 'HR met Ballen' koopt, voor jezelf, of om cadeau te geven, het luisterboek t.w.v. 14,50 erbij cadeau.
Voor het geval je ook ergens een tijdje moet liggen en niet zoveel te doen hebt.
Mijn warme worstenstem schijnt best prettig te luisteren ;-)