Stofwolkhappers

De Strade Bianche is een van de mooiste wieleretappes die er is. Je kunt er zelfs naar kijken als je niet van wielrennen houdt.

Want hij gaat door het mooiste deel van Italië en eindigt op Piazza del Campo, misschien wel het mooiste plein ter wereld van misschien wel de mooiste stad van Italië, Siena.

Maar Annemiek Van Vleuten zag er weinig van afgelopen zaterdag. Die zat midden in een crisis.

Want die Strade Bianche, hoe mooi dat ook klinkt, dat zijn gewoon ordinaire onverharde zand- en grindwegen. En in augustus als het 40 graden is, dan zijn die gortdroog.

Als je dan niet een beetje doortrapt, dan zit je achteraan in het peloton stofwolken te happen.

Annemiek had dus helemaal geen tijd voor wat sightseeing tussen de cipressen en Sienese heuvels, die zat midden in een oorlog. Ze moest vechten om elke grindstrook, zag geen hand voor ogen en was vooral bezig om niet op haar muil te gaan op die wiebelkiezels.

Op nog maar 30 kilometer van de streep reed ze nog steeds in het peloton, op vijf minuten achterstand van de nummer 1. Met haar beck vol stof, in een behoorlijk kansloze positie.

Kortom, dikke vette crisis.

Annemiek dacht dat de race al voorbij was. Ze dacht zelfs dat ze helemaal voor niets was gekomen. Toch ging er een knop in haar hoofd om waarmee ze alles omdraaide.

Ze zei tegen zichzelf: “Alles wat pijn doet, is goed. Want dan doet het de anderen nog meer pijn. Dus ik ben dol op de hitte”.

Waarna ze vanuit het niets ineens op 15 kilometer van de streep een groep achtervolgers inhaalde. En daarna nog ff doortrok naar de koploper García Canellas.

En terwijl Annemiek een sprintje trok op de steile klim naar het Piazza del Campo en als eerste over de finish ging, zag je García bijna de hekken in botsen. Die had zichzelf opgeblazen zoals dat in fietstermen heet.

Annemiek vierde haar 5e overwinning uit 5 etappes. En voegde eraan toe dat ze best wel goed uit de coronacrisis is gekomen. Ze zag dit als beloning voor fit blijven en gewoon doorgaan.

Als HR-professional zit je, als je niet oppast, ook achterin het peleton stof te happen. Voorin het peleton rijden de alfamanagers en wat overambitieuze knechten.

Terwijl jij eigenlijk een veel betere knecht bent. En juist een crisis is hét moment waar jij als HR-professional kunt shinen. Waar je kunt laten zien wat je waard bent. Waar je onmisbaar bent, omdat je de schakel bent tussen management en medewerkers.

Maar hoe zorg je dat je koelbloedig blijft als je HR-afdeling op 5 minuten achterstand staat? Waar wil jij eigenlijk zitten als de volgende crisis zich aandient? Hoe zet jij het knopje om, en wat zeg je dan tegen jezelf?

En hoe zorg je nu dat je vooraan in het crisispeloton zit als de eerste stofwolken zich vormen, zodat je een vrije blik vooruit hebt in plaats van de stofwolken om de bips van je voorganger?

Daarover hebben Pauline Miedema en ik een extra online training gemaakt. Die is 13 augustus en gaat over HR crisismanagement zonder klotsoksels.

In de training leer je:

• Waarom er altijd weer een volgende crisis komt en wat je vandaag al kunt doen om voortaan elke crisis als een ware zen-master te kunnen weerstaan, zonder dat je nog last hebt van klotsoksels of gierende hyperventilatie.
• Hoe je voorkomt dat je bij een crisis in blinde paniek de verkeerde besluiten neemt, waardoor jouw organisatie als een lemming het ravijn instort.
• Hoe je tijdens een crisisperiode jouw meest waardevolle informatie verkrijgt door direct je computer uit te zetten, de managers uit hun afgesloten vergaderkamers te trekken en alle deuren open te gooien.

Je kunt je hieronder gratis aanmelden.

Aanmelden voor de gratis training HR crisismanagement zonder klotsoksels