Paardendief Posse
Ace was al bijna een uur in galop aan het rijden.
In het kleine stadje in het midwesten waar hij een nacht had doorgebracht en waar niet meer was dan een saloon en een kruidenier, had hij net voor het ontbijt een paard gestolen.
Het was een prachtige volbloed merrie, zwart met een witte bles. Die stond onbewaakt met het zadel over het hek ernaast bij de waterbak. Hij kon de verleiding niet weerstaan, ook al was hij nog maar drie dagen geleden ontslagen uit de gevangenis voor de diefstal van een Appaloosa.
Maar het was vroeg, er was niemand op straat en hij deed snel het zadel op haar rug, pakte de merrie voorzichtig bij de teugels, steeg op haar rug en reed rustig weg.
Althans dat was de bedoeling, maar de uitbater van de saloon zag hem toen hij net van het peophuis naar buiten liep en zijn knopen nog aan het dichtdoen was. Hij keek verbaasd, daarna al snel boos, en begon toen te schreeuwen.
"Hé, dat is niet jouw paard. Afstappen. Stop. Houd de dief!"
En toen kwamen er allemaal andere mannen en ook vrouwen naar buiten, en kon hij niets anders doen dan heel hard wegrijden, terwijl hij achter zich in het stadje al snel het geluid van geweren hoorde. Het geluid van een posse die zich verzamelde om hem te vangen.
Daarna kon hij niets anders meer verzinnen dan de merrie de sporen te geven. Achter zich hoorde hij al zeker een halfuur lang het geluid van de groep achtervolgers, maar ze waren nog zeker op vijftien minuten rijden en kwamen niet dichterbij.
Maar toen gebeurde er iets geks, want toen Ace een uur gereden had, stopte hij zijn paard, stapte af en ging naast zijn paard lopen. En dat deed hij een uur lang.
En achter hem gebeurde er iets wat misschien nog wel gekker was, want ook alle achtervolgers, zeker tien woeste mannen met baarden en geweren en bloeddorst in hun ogen, die stopten ook ineens hun achtervolging.
Of nu ja, ze stopten niet echt, maar stapten van hun paarden af, en gingen naast hun paard lopen en zetten zo de achtervolging voort.
Terwijl je toch zou verwachten dat ze door zouden rijden, in hun blinde woede, en dan in volle galop in minder dan een kwartier de paardendief zouden inhalen, om hem daarna in het dorp te berechten.
Maar dat deden ze niet. Ze stapten af en gingen een uur lang naast hun paarden lopen, net als Ace.
En na dat uur steeg iedereen weer op en ging het weer over in galop. En zo ging dat rustig een paar dagen door.
Het is een ongelofelijk vreemd verhaal en voor een overvliegende gier moet het een vreemd gezicht zijn geweest, iemand die op de vlucht is maar ineens geen haast meer heeft en een groep erachter die ineens ook geen haast meer heeft om de boef te vangen.
Toch was het voor de dief en zijn achtervolgers heel normaal.
Want als ze met hun paard langer dan een uur in volle vaart zouden rijden, dan zou dat paard op een gegeven moment gewoon dood neervallen. En het maakt niet uit of je de dief bent of de achtervolger.
Ik verzon het verhaal eromheen, maar hoorde de clou van dit verhaal in een opname van Eugene Schwartz, een allang overleden briljante copywriter, die het verhaal gebruikte om zijn werkethos te vertellen.
Maar ik moest aan iets anders denken, namelijk dat wij moderne mensen vaak de neiging hebben constant in galop te blijven rennen. Op het werk, of privé, als mantelzorger, als partner, als ouder, of gewoon als sociaal wezen met FOMO extremis.
En dat we vaak slechter voor onszelf zorgen dan voor ons paard. Misschien ook omdat we vergeten zijn hoe het nu precies werkt in de natuur. Of dat we denken, dat we de natuur te slim af kunnen zijn. Totdat we dood neervallen natuurlijk.
Nu heb ik het vooral even over PSA, wat staat voor Psycho Sociale Arbeidsbelasting, zeg maar een ingewikkeld woord voor alles wat met stress of werkdruk te maken heeft.
En omdat we best wel ver van de natuur afstaan en stress niet meer zo goed uit onszelf herkennen, gebruiken we daarvoor tegenwoordig een PMO, wat weer staat voor een Preventief Medisch Onderzoek.
Met een PMO kun je zien hoe je jijzelf en je werkpaarden ervoor staan. Kunnen ze nog een kwartiertje galopperen of wordt het tijd dat je er een uurtje naast gaat lopen, omdat je medewerkers anders dood neervallen?
Kun je ze nog wat aansporen, of is het hoog tijd om je Mustangs, Arabieren, Quarter Horses en Fjordjes wat te drinken en eten te geven, en ze gelijk even lekker uit te borstelen?
Meer weten over een PMO? Ga dan op een drafje naar onze speciale PMO-pagina.
Hier vind je alles over het onderwerp en kun je ook een vergelijking aanvragen van drie best passende PMO-aanbieders.