Kun jij 100 kilometer ver kijken?
Er was eens, toen wij allemaal nog niet geboren waren. En nee, nee, ik ook niet, lieve babyzoomers, een reclamebureau.
Dat reclamebureau maakte een hele hipperdeflippe commercial voor Colgate tandpasta.
In dat korte filmpje zag je een prachtige vrouw met blonde wapperende haren op hoge hakken een huis schoonmaken, ergens hoog in haar decadente penthouse op de 40ste verdieping, terwijl ze verlangend uitkeek over Manhattan, waar haar hardwerkende man straks weer aan zou komen, waarna hij haar zou omhelzen als de liefde van zijn leven en ze zouden genieten van een copieus zesgangendiner.
Ondertussen klonk er een liedje dat populair was op dat moment.
'I can see a hundred miles. I can see a hundred miles.'
Of zoiets, ging dat.
En die reclame was een groot succes, totdat het reclamebureau een belletje kreeg van het Advertentie Beoordelings Committee.
Dat committee werd gesponsord door allemaal brave burgers zonder hobby die op zoek waren naar de waarheid in reclame.
Wat heel grappig had kunnen zijn, maar helaas niet zo bedoeld was.
Dus er komt iemand langs van dat beoordelingscommittee en ze gaan naar dat penthouse waar de reclame is opgenomen, en dan zegt die waarheidszoeker dat het helemaal niet kan.
Dat die tandpasta reclame niet de waarheid vertelt, dat het een grove leugen is, dat die zelfs misleidend is. En die waarheidszoeker voegt er triomfantelijk aan toe.
"Deze commercial moet vandaag nog van de buis. Want je kunt helemaal niet 100 mijl in de verte kijken."
Waarna een slimme jongen van het reclamebureau vraagt of hij even de gordijnen mag opendoen om te kijken of hij gelijk heeft. En hij, nadat hij de gordijnen heeft opengedaan en de zon overvloedig de kamer binnenschijnt, aan de man vraagt:
"Kun je de zon zien?"
De triomfantelijke blik verdwijnt inderdaad als sneeuw voor... en de man zegt niets meer.
De reclame speelde nog jarenlang op TV.
Het punt hier? Voordat je ergens je mening over geeft, doe altijd eerst even de gordijnen open en kijk wat je écht ziet.
Neem bijvoorbeeld zoiets als een PMO, kort voor Preventief Medisch Onderzoek.
Veel organisaties denken dat ze er met een tweejaarlijks vragenlijstje wel zijn. Het ligt in de la, maar niemand vraagt er om. Lekker goedkoop en geen ingewikkeld gedoe.
Maar wat zie je als je de gordijnen opendoet en naar je organisatie kijkt?
Werknemers die gebukt gaan onder werkstress misschien?
Of een verzuim dat zo langzamerhand de afmeting krijgt van een wolkenkrabber?
Een leidinggevende die altijd op zoek is naar de waarheid, maar dan vooral bij anderen en zeker niet bij zichzelf? Waardoor medewerkers gillend van het balkon afspringen?
Dus misschien wordt het tijd om de gordijnen open te doen en de zon wat naar binnen te laten schijnen? Als je hem wilt zien tenminste.
Anyway, genoeg belerende taal in een alinea. Waarschijnlijk heb jij je zaakjes al prima voor elkaar.
Maar mocht je wel aan de slag willen met de gezondheid van je werknemers, of is het hoog tijd voor een update? En wil je dat vandaag nog doen?
Kijk dan eens op onze PMO pagina. Daar vind je alles wat je nodig hebt om te beginnen.
Je kunt ook gelijk een vergelijking opvragen van de drie beste PMO-aanbieders voor jouw organisatie. Kun jij lekker naar buiten staren vanaf je balkonnetje met uitzicht, terwijl wij al het werk doen.
Fijne dag!
Bob Zeegers
HRM-tertainer