Kinderliedje van een moordzuchtige moeder

Mijn schreeuw kondigt de dood aan.

Moorden zit in mijn bloed. Het is een familiekwaal. Ik kan er niets aan doen, als ik uitvlieg, sterft er iemand.

Mijn moeder gaf me de naam Joris en zong voor het slapengaan altijd een liedje voor me.

Fly like an falcon, into the future...

Dat zing ik elke keer als ik mijn nest op bijna 100 meter hoogte verlaat en op rooftocht ga. Het kan een rat zijn in de gracht, een duif of gewoon een kleine muis die scharrelt op het plein. Maar elke dag weer moord ik om te overleven.

Ik doe ook goede dingen hoor. Soms help ik de oude Vrouwe, die hier al een paar honderd jaar staat. 

Dan vlieg ik voor haar over de stad en speur in alle hoeken en gaten met mijn slechtvalkogen. Als ik terugkeer op haar spits, net onder de haan, vertel ik haar wat ik onderweg allemaal heb gezien, vooral op de plekken die het daglicht niet kunnen verdragen.

Soms hoor ik haar dan vol woede stampvoeten op haar leren sandalen ver onder mij op de grond.

Maar ook al help ik graag de Vrouwe, ik ben geen beste valk zeg ik eerlijk. 

Mijn eerste vrouw bijvoorbeeld heb ik weggejaagd. Ze had hoogtevrees en zeurde steeds over de tocht. Ze wilde liever een nestje in die oude kastanjeboom aan de Westsingel en op een dag was ik dat zat. 

Daarom stuurde ik haar weg naar de onderwereld en trouwde met Sofie. Die zeurt nooit over wind of regen en vind het heerlijk om samen met mij een verdwaald houtduifje te verschalken. Met haar heb ik al flink wat nestjes slechtvalk kroost grootgebracht.

Ook doen we elke morgen samen ochtendgymnastiek. Dat hebben we echt wel nodig om op deze eenzame hoogte te kunnen leven.

Vorige week was er trouwens een duivenstel dat zo dom was om vlak onder ons nest te gaan broeden. Ha, er gaat niets boven een free lunch.

Maar meestal lunch ik gewoon beneden. Ik heb een mooi plekje in de achtertuin van nummer 14, dat is pal onder onder mijn nest. In die tuin stikt het van de vogels en die sufferds kunnen geen kant op als ik me van boven als een ninjabom laat vallen.

Hoe hard ik ook schreeuw dat ik eraan kom, ze vliegen nooit weg. Vooral de domme duiven niet, dus verschalk ik daar samen met mijn Soof bijna elke dag een lekker maaltje.

Soms zit hij er dan. Een man van zekere leeftijd. Met donkere haren en al flink wat grijs erin. Hij zit in de serre, met een grote glimlach om zijn mond kijkt hij hoe ik samen met Soof uit eten ga. 

Alhoewel, ik heb hem nu al een tijdje niet gezien, zou hij meegenomen zijn door de grote adelaar?

Hmm, ik zal straks nog eens goed kijken, maar nu moet ik gaan, want de oude vrouwe roept me voor een kijkklusje.

Maar niet voordat ik je nog wat goede raad geef. 

Want als je net als ik fit genoeg wilt zijn om elke dag weer uit te kunnen vliegen over de stad, als je fit genoeg wilt zijn om je kroost groot te zien worden, en als je geen snavelschimmel wilt krijgen, laat je dan regelmatig nakijken.

In mensentaal heet dat een PMO. Dat is kort voor Preventief Medisch Onderzoek.

Met een Preventief Medisch Onderzoek krijg je snel inzicht in hoe het ervoor staat met het welzijn van jezelf en je kroost. 

Want je wilt niet dat je vleugellam wordt en ter aarde stort toch?

Meer weten, kijk dan eens op de speciale pagina over PMO.

>>> Bekijk de speciale PMO pagina

Joris Slechtvalk, in afwezigheid van Bob Zeegers