Italiaanse crisismanieren

06:23 uur en ik hoor de hele nacht al kikkers kwaken in de mega parktuin achter het hotel waar ik slaap.

Het voelt een beetje alsof ik een Italiaanse stropdas heb ingeslikt, want sinds gistermiddag tien over drie heb ik geen stem meer.

En dat is best lastig als je net die avond kennis moet maken met alle deelnemers van de Mastermind waar ik het komende jaar mee op ga trekken. 

Een van de deelnemers heeft Italiaanse roots en liet een paar gebaartjes zien die haar Siciliaanse vader maakte als als hij vond dat ze beter kon zwijgen. 

Het is best luguber want het komt erop neer dat je eerst een mes door je keel krijgt en dat daarna de tong door die messnede wordt gehaald, zodat de tong uit de keel bungelt. 

Dat gebaar van de twee handelingen van zo'n Italiaanse stropdas maak je dus met je hand.

Ik wilde natuurlijk helemaal niet zwijgen gisteravond en had vooraf allerlei manieren verzonnen om wel iets te kunnen zeggen en veel te kunnen vragen, maar dan zonder al te veel te praten.

Dus bijvoorbeeld dat er een paar mensen waren die steeds met een spandoek met tekst voor het raam stonden als iemand vroeg wie ik was.

Of een reclame vliegtuig dat langskwam en waarop dan stond: "En wat doe jij eigenlijk?"

Buttons met verschillende vragen erop, van die tekstborden die je vroeger in een videoclips op MTV zag, of een toetsenbord dat aangesloten was op het tv-scherm. Iemand suggereerde zelfs een ouderwets spelletje hints. Alles om maar niet te veel te hoeven praten.

Maar goed, dat lukte niet echt lekker op het landgoed waar we zitten, dus ik heb mijn best gedaan om niet te veel te praten en ben nog voor negen uur naar mijn kamer gegaan, heb de rest van de avond mijn mond gehouden en las een paar uur in een boek van Duane Tudahl over de studioactiviteiten van Prince rond 1984.

Even afstand nemen, de dingen rustig bekijken en niet teveel praten is ook een heel goed idee als je te maken hebt met een crisis. 

Want waarschijnlijk heb je net als de meeste mensen bij een crisis de neiging om gelijk te handelen of zelfs als een mafioos paard zonder hoofd te gaan rennen, maar dat loopt meestal niet goed af.

Het is beter om even rustig na te denken en alle opties te bekijken die er zijn. De deur open te doen voor iedereen die in paniek langs komt.

Want jouw kracht als HR-strijder zit hem precies daar. Luisteren, goede vragen stellen, goed met mensen omgaan.

Een crisis is jouw moment om als HR-strijder. Dan kun je laten zien wat je waard bent. 

Maar dan moet je wel een beetje weten hoe het werkt met zo'n crisis, bijvoorbeeld welke drie dingen je als eerste moet doen als een crisis zich aandient. Of welke gebaartjes je kunt gebruiken om mensen in beweging te krijgen. 

Daarom hebben Pauline Miedema en ik een online training gemaakt. Die is maandag 16 mei om 13:30 uur en gaat over HR crisismanagement zonder klotsoksels. In de training leer je: 

• Waarom er altijd weer een volgende crisis komt en wat je vandaag al kunt doen om voortaan elke crisis als een ware zen-master te kunnen weerstaan, zonder dat je nog last hebt van klotsoksels of gierende hyperventilatie. 
• Hoe je voorkomt dat je bij een crisis in blinde paniek de verkeerde besluiten neemt, waardoor jouw organisatie als een lemming het ravijn instort.
• Hoe je tijdens een crisisperiode jouw meest waardevolle informatie verkrijgt door direct je computer uit te zetten, de managers uit hun afgesloten vergaderkamers te trekken en alle deuren open te gooien. 

Je kunt je gratis aanmelden met de link hieronder.

>>> Aanmelden voor de gratis training HR crisismanagement zonder klotsoksels