Vanmorgen liep ik rond half acht 's ochtends nog even mijn nogal decadente hotel uit, richting de woeste rivier de Tiber. En ik schaamde me ineens diep.
Want het eerste wat ik zag was een meneer zonder huis die daar met zijn broek naar beneden gehurkt boven het gras hing.
Precies naast de heilige tempel van Portunus deed hij een nummer twee. Het ging hem overduidelijk niet heel best af, want hij kermde de Godelozen bij elkaar, terwijl zijn gezicht rood aanliep. Ik wilde hem graag helpen, maar dat leek me wat ongepast.
Dus liep ik door naar het Pantheon, omdat dat misschien wel de mooiste plek in Rome is. Je voelt daar duizenden jaren sereniteit over je heendalen.
Voor veel mensen schijnt een bezoek aan Rome als thuiskomen te voelen, las ik in het boek over Rome van Rosita Steenbeek, waar ik je eerder deze week al over vertelde.
Ze zegt zoiets als: "Want oude tempels zoals het Pantheon, lachen je dagelijkse zorgjes uit, paleizen van keizers en pausen vergruizen het krantennieuws tot stof van de dag. Rome is een stad waar je tegelijk rustig en opgewonden van wordt, een stad die troost en die prikkelt".
En toen ik daarna nog een andere prachtige kerk inliep, kwam Maria met haar kind vanuit de hemel naar beneden vallen, en stonden mijn ogen ineens vol tranen en wilde ik niets liever dan even met haar praten. Terwijl ik in mijn jeugd toch echt genoeg zwarte kousen nonsens voor minstens tien mensenlevens heb gehoord.
In het bankje naast me zat nog een andere jongen onbedaarlijk te huilen, maar ik kon hem niet vragen wat er scheelde, liefdesverdriet, een zieke oma of ruzie met zijn beste vriend. Want ook al heb ik deels Italiaanse voorouders, veel verder dan "goeiedag" en "mag ik de rekening" kom ik niet.
Dus ik nam me daar ter plekke voor op deze bijzondere plek op aarde langer te willen zijn dan een paar dagen of weken, maar dan wel op voorwaarde dat ik de taal enigszins zou kunnen spreken.
Want hoe mooi is een stad die, zelfs als je niet eens heel erg je best doet om te kijken, je toch het gevoel geeft dat je minstens zes zintuigen tekort komt.
Maar voordat ik dat allemaal ga doen, eerst natuurlijk nog het lanceringsfeestje van mijn nieuwe boek.
Dat feestje is 21 oktober en is invitation only. Maar er zijn dus ook vijf kaarten beschikbaar voor HR-strijders die mij een keer live willen ontmoeten.
Die exclusieve kaarten kosten 97 euro per stuk en daarvoor krijg je natuurlijk een gesigneerd exemplaar van 'HR met ballen' met een persoonlijke opdracht van mij.
De volledige opbrengst van de verkoop van die kaartjes gaat naar de voedselbank in Amersfoort.
Ofwel, als jij er bij mag zijn, betaal ik jouw hapje en drankje en gesigneerd boek en jij betaalt het eten voor een heel gezin die het veel harder nodig heeft dan wij. Mooie gedachte toch?
Wil je er bij zijn? Stuur me dan even een reply en vertel waarom jij zeker niet mag ontbreken op mijn lanceringsfeestje.
Begin volgende week hoor je dan of je er bij bent in Amersfoort (vanaf circa 15:30 uur).
