Ergerlijke meezingers op de dansvloer
Het waren meestal niet de knapste studentes, maar dat maakte me niets uit.
Sterker nog, als het knapste meisje, of jongen voor mijn part, het aan me had gevraagd, had ik het ook niet gedaan.
Want er waren een paar nummers die ik als DJ ergens in de jaren negentig weigerde te draaien. Een ervan was Paradise by the dashboard light van Meatloaf.
En ja, ik kan dat nummer, net als jij waarschijnlijk, woord voor woord meezingen.
Ik herinner me zelfs dat ik toen ik 9 ofzeu was, samen met een vriendje het nummer ergens in de keuken aan het hardop meezingen was.
Ondertussen deed zijn nogal dikke moeder met een bebloed slagerschort voor Ellen Foley na. Terwijl ze haar spekhanden op onze smalle jongensheupjes legde en ons meenam op een idioot dansavontuur tussen de potten en pannen door.
Iets wat - dikke vette disclaimer - in de jaren zeventig trouwens gewoon nog kon en waar ze zeker geen bijbedoelingen bij had, en wat ik je gewoon vertel omdat het een grappig detail is, waar ik zelfs een klein beetje deemoedig aan terugdenk, nu ik het bericht lees dat Meatloaf dood is.
Maar goed, tegen de tijd dat ik twintig was en draaide op zo'n beetje alle studenten-, Bhagwan- en andere grote feestjes in Groningen, kon ik het nummer niet meer horen. Of zien.
Er is namelijk niets ergerlijkers dan mensen die tegen elkaar aan gaan lopen zingen, terwijl ze doen alsof ze een rockster zijn. En het is een totaal ondansbaar nummer bovendien.
Misschien heb jij er vroeger ook op gedanst en - Gottverhoedt - gezongen, terwijl de tegels onder je voeten zo kek groen, rood en geel kleurden in de boerendixo.
Maar ik zeg je nu - met terugwerkende kracht - dat je, vanuit mijn heilige plaatjesdraai hokje althans, dus totaal voor groen uitgeslagen gehaktbrood stond.
Sorry.
Maar goed, als iemand dus Meatloaf als verzoekje indiende bij mijn DJ hok, dan kreeg die een Bobsmile met een arrogant knikje als antwoord. En als zo iemand daarna bleef zeuren, dan draaide ik soms als straf twee obscure nummers van Front242 achter elkaar.
Want het enige waar het nummer van Meatloaf goed voor was, was dat je als DJ even rustig naar het kleine kamertje kon. Maar dan draaide ik veel liever Donna Summer of zo.
Elke wannabedeejay met een bol.com setje van 100 piek kan de dansvloer vol krijgen met uitgekauwde nummers.
Maar de kunst van plaatjes draaien, is niet om de dansvloer vol te krijgen met uitgekauwde discostampers, maar juist om ze helemaal gek te krijgen met obscure plaatjes.
Anders eindig je net als Meatloaf met optredens, waarbij het publiek alleen maar wacht op dat ene hoogtepunt bij het dashboardlichtje.
Het doel van dit verhaal?
Morgen draai ik samen met Marco arbo plaatjes in onze maandelijkse workshop 'Inkoop Arbodienstverlening en Preventie'. Misschien draaien we een paar dance classics om je op te warmen, maar veel clichés zul je verder niet horen.
Wat je wel hoort, zijn de laatste trends en welke gevolgen dat heeft voor jouw aanpak en keuzes, en we beloven je ook dat je heerlijk uit je sneakers kunt gaan.
En dat je daarna niet gaat voor de Top-40 aanpak, maar voor een plaatje dat je over tien jaar ook nog vol overgave kunt horen, zelfs als je um zo grijs gedraaid hebt, dat 'ie op een paar plekken overslaat.
Want een arbodienst kiezen draait niet om het meeblèren met het het hitje van vandaag.
Je wilt een evergreen arbodienst, dus niet eentje die volgend jaar al verveelt.
Dus kom op. De dansvloer is al bijna vol, maar misschien kun je nog net een plaatsje bemachtigen.
Maar alleen als je belooft dat je niet ergerlijk mee gaat zingen en alleen als je ook echt zin hebt om te dansen.
>>> Inschrijven voor de gratis workshop Inkoop Arbo en preventie
Tot morgen.
Ps. En er zijn nog een paar spelregels om deel te nemen aan deze workshop, want niet iedereen mag op ons feestje komen, dus lees ze goed voor je je aanmeldt.